Kilka etiudek filmowych połączonych ze sobą postacią kobiety w autobusie snującej nam straszne historie. Od trochę jajcarskiej opowiastki o "Kobiecie-Pająku" (nie takiego, wydania życzyliby sobie amerykanie...) przez całkiem ciekawe "Szramy" (już wiem, skąd w "Ash vs Evil Dead" wymyślili tę scenę z ręką w szufladzie w banku nasienia :) ), intrygującą "Ofiarę" (ciekawy wątek walki z klątwą), Grudge'owato Ju-Onowe "Blonde Kwaidan" (z resztą ten krótki metrażyk nakręcił Takashi Shimizu, który de facto jest jednym z fundatorów uniwersum Ju-On) oraz egzystencjonalno-klaustrofobiczne "Przeczucie", zaczynające się odrobinę jak jakieś "Mission Impossible".

Czy warto to obejrzeć? W sumie nie wiem. To produkcja nakręcona na potrzeby telewizji, więc z jednej strony cierpi na słabe efekty specjalne widoczne choćby w "Spiderwoman" (dodatkowo prawie 20 lat różnicy robi swoje, a jakieś randomowe japońskie studio od VFX to nie taka Weta Digital robiąca efekty do "LOTR", na których ząb czasu mniej się odciska). Z drugiej jednak strony mechanika etiudek filmowych pozwala przejść szybko do sedna, czyli esencji filmowego horroru, a twórcy muszą być bardzo skupieni na tym, by unikać zbędnego rozwlekania wątków na siłę. Bywa to karkołomnym zadaniem, co widać po tej filmowej antologii. Trochę szkoda, że Japończycy nie wpadli wcześniej na pomysł, na który wpadł wiele lat później Guillermo Del Toro oraz bracia Hageman przy "Upiornych opowieściach po zmroku", czyli połączyli wątki z historyjek z główną linią fabularną. Film mógłby być bardziej interesujący dzięki temu.

Ostatnio grzebię trochę w starych J-horror movies w poszukiwaniu czegoś ciekawego i jeśli też przekopujecie się przez stare azjatyckie horrory, "Dark Tales of Japan" ani mrozi, ani grzeje. Można sobie temat po prostu odpuścić, no chyba że nie lubicie odpuszczać.