Komiks wygrywał faktem, że zarówno Superman jak i Lex Luthor byli mocno niejednoznacznymi postaciami. Superman chciał pomóc ludziom i miał jak najlepsze intencje, by uratować świat tak jak postać, którą dobrze znamy, lecz nie dostrzegał problemów systemu, który ograniczał wolność jego obywateli i był zbyt naiwny, by dostrzec jak bardzo krzywdzi tych ludzi. Tym niemniej, nie zabijał, przejął władzę bezkrwawo, a z początku nawet się nie garnął do polityki. Tutejszy Kal-L (lub Kal-El, bo w sumie zakończenie totalnie olano) to debil, który usmażył Stalina, przejął władzę w Korei siłą i jest przedstawiony w krzywym zwierciadle jak socjopata wychowany przez złych ludzi. Lex Luthor z kolei jest tutaj kochającym mężem, wspierającym swoją żonę i chcącym unicestwić Supermana, by wygrała demokracja i amerykańskie wartości. I tutaj ponownie odbiegamy od komiksu, bo robimy z niego praktycznie pozytywną postać. Gdzie jest Lex, który olewał Lois i został prezydentem tylko po to, żeby wzmocnić swoje ego i pokazać, że Superman jest zły i można go zabić? Gdzie Lex, którego nudzą problemy świata i nawet nie chce mu się ich rozwiązać, bo jedynym jego zainteresowaniem jest doprowadzić reżim Supermana do upadku za pomocą innego reżimu.

W animacji jednak przede wszystkim brakuje ikonicznego zakończenia, które zmienia wszystko. To właśnie ten ostatni plot twist nadaje temu wszystkiemu jeszcze większego smaczku i tłumaczy jak ważne jest starcie między Lexem, a Supermanem i jak splecione są ich losy. Szkoda, że osoba odpowiedzialna za animację tak spłyciła ten szary moralnie i dobrze przemyślany komiks...