Ocenę zmieniłem na 3 po naprostowaniu przez jednego ze znajomych, bo faktycznie scena urodzin w domu Matki to było coś naprawdę dobrego, myślę, że większość polskich rodzin poczułoby się wówczas jak u siebie.
Co mimo wszystko nie zmienia faktu, że film to dla mnie ogromne rozczarowanie.

Dawno nie widziałam tak kiepskiego filmu nominowanego do ośmiu nagród.trafna ocena.

Myślę, że to nie miało pokazać jedynie świata influencerów, ale ogólnie świat internetu. Nie jestem osobą publiczną, a bardzo mocno odczułam, że sama miałam do czynienia z wieloma jej sytuacjami. Strasznie smutny serial, w szczególności dla kobiet, które przeżyły takie sytuacje.

film*

Wiesz co, ja się z tym zgadzam. Dzisiejszy świat pełen, bliski jak nigdy dotąd, a zarazem tak odległy. Codziennie mamy dostęp do kilkuset znajomych, a więc nie pielęgnujemy już tych pojedynczych, aby którakolwiek z tych kilkuset była szczerze prawdziwa. Każdy goni za perfekcją, podczas gdy ona nie istnieje, a wówczas bardzo łatwo o samotność, odosobnienie.
Ale tutaj zostało to przedstawione skrajnie absurdalnie. Tak jak pisałem, scena z zawiezieniem tego stalkera do szpitala, gdzie tak naprawdę mógł zrobić tam jej wszystko co najgorsze to naprawdę przesadne przedstawienie tego, że „influencer to też człowiek”.
Absolutnie nie czepiam się konceptu filmu, bo poszedłem na niego właśnie dlatego, że rozumiem to zjawisko, ale samo jego wykonanie i przekolorowanie, że w otoczeniu Sylwii wszyscy przeciętni zjadacze chleba to ci nienormalni, nierozumiejący jej, a ona ta dobra i kochana, to co najmniej duża przesada.

Jasne, rozumiem. Nie każdemu wszystko musi się podobać i fajnie podyskutować, poznać różne spojrzenie. Mnie np. nie podobał się "Joker", który miał masę nagród, więc szanuję taką opinie.

Kontrsugestia odnośnie fragmentu ze stalkerem i szpitalem, jestem ciekaw Twojej opinii: zamiast wniosku "influencer też człowiek" przemyśl zachowanie bohaterki w kontekście filmiku nakręconego przez typka. Moim zdaniem Sylwia po prostu w jakiś sposób przyznała mu rację.

Powiem tak: na wstępie dziękuję za kontrsugestię i że odbywa się to bez obrzucania błotem, bo przyznam, że po mojej dość mocnej opinii o filmie nieco tego się obawiałem :P Przechodząc jednak do meritum i samej kontrsugestii, rozumiem, taki był być może zamiar twórcy, że w ten sposób Sylwia chciała naprawić to, co wyrządziła i zrozumiała, że tak jak ona, ten człowiek ma prawo popełniać błędy; sama tego oczekuje wszak od innych, a ci tego nie rozumieją, bo myślą, że wszystko jest idealne jak przed kamerą, nie rozumieją jej problemów, tak jak ona nie rozumiała problemów tego człowieka. Generalnie zgadzam się z tym, nie powinnismy oceniać kogokolwiek, bo koniec końców nigdy nie wiemy wszystkich przesłanek takiego, a nie innego postępowania.

Jednak w tym przypadku zostało to przedstawione w totalnym ekstremum, że jedyną sensowną reakcją w kinie wówczas było złapanie się za głowę. Kurczaki, gościu przed chwilą, oraz dzień wcześniej pokazał, że najwidoczniej ma problemy psychiczne, krzyczał na ulicy jakieś dziwne słowa, onanizował się na jej oczach w biały dzień, a ona wsiada w jego samochód i zawozi go do szpitala bez krzty obaw, że ten człowiek może być zdolny do wszystkiego. Rozumiem motyw naprawy błędów, ale nie rozumiem już przedstawienia tego w tak skrajny sposób, bo przecież można było zadzwonić po prostu po karetkę - tak, wiem, wówczas by mogli zadawać pytania: czy widziała Pani kto go pobił, co się stało, ale równie dobrze w szpitalu mogliby się zainteresować: „Często Pani przywozi do szpitala ofiary pobicia ich własnym samochodem?’.
Może zabrzmi to źle, a w dzisiejszych czasach nawet wręcz okrutnie, ale nie chciałbym, aby moja córka zachowała się w ten sposób, a wyjęła najzwyczajniej w świecie telefon i zadzwoniła po karetkę. Albo nawet wzięła odpowiedzialność za swoje czyny i w razie ewentualnych pytań przyznała się do winy, a nie paliła głupa i krzyczała na Bogu ducha winne pielęgniarki/recepcjonistki w szpitalu.

Powiem szczerze, rozumiem Twoją interpretację i myślę, że dużo w niej zasadności. Jako, że filmowi udało się mnie wciągnąć i staram się jednak oceniać go w pozytywnym świetle, bardziej skłaniam się jednak ku innej opcji. Zakładam, że Sylwia jest zmęczona już fasadą jaką musi tworzyć, by wciąż tworzyć wiarygodną postać w internetach, ale z drugiej strony poprzez wygody życia codziennego trochę się odrealniła. Na insta nie ma ludzkich dramatów - a więc skąd miałaby wiedzieć, jak rozsądnie zachować się w niewygodnych sytuacjach? Na pewno nie od matki...

A, i może dodam - również podczas seansu łapałem się za głowę, ale po obejrzeniu całości uznałem, że takie drewniactwo i bardzo grube ciosanie było jednak udaną wędrówką do "uncanny valley", kiedy widzisz ludzi zachowujących się w sumie jak ludzie, ale mimo wszystko coś jest podskórnie mocno nie halo.
Może to porównanie sporo na wyrost, ale ostatni film, który zrobił mi taki fajny mętlik w głowie było mother! Podobnie polaryzujące, podobnie mnie wkręciło. :)

Chyba za bardzo chcesz wtłoczyć główną bohaterkę w szablony. Jakbyś wyłączył z całości filmu scenę, którą sam doceniasz, a która ten film przeorała i pokazała, że bohaterka ma powody, by niekoniecznie zachowywać się zawsze zgodnie z powszechnie przyjętym kodeksem "normalności".
Może ona ma więcej wspólnego z bohaterką "Pianistki" Hanekego, niż się wydaje.

Chyba nie tylko o świat netu chodziło, ale bardziej ogólnie - o ludzi z syndromem "niedopieszczenia" (vide scena w domu matki), szukających akceptacji/podziwu u jak największej liczby ludzi.

Hm.... całe szczęście, że nie zraziłem się tą podejrzanie słaba opinią i po prostu... poszedłem do kina go obejrzeć. Nie żałuję :)

ojjj jakies demony zadecydowały o nocie taka irytacja ....