Filmy takie jak „Sylvia” zawsze mnie zdumiewają. Nazywam je niezwykłymi ponieważ w zadziwiający sposób poszczególne sceny, każda z osobna są bardzo dobre, jednak jako całość nie tworzą spójnego dzieła. Piękne zdjęcia, znakomite wyczucie harmonii kadrów sprawiają, że nie raz i nie dwa wpatrywałem się w ekran z zachwytem. Co z tego, kiedy stanowiły one hermetycznie zamknięte całości i w żaden sposób nie przekładały się na odbiór filmu jako całości. Wspaniały monolog Plath i dobra gra aktorska Paltrow marnuje się w filmie. Na ekranie gaśnie ich magia, za to na scenie musiałoby to robić piorunujące wrażenie. Rola Plath to dla Paltrow broń obosieczna. Z jednej strony pokazuje bowiem wszystkie silne strony jej aktorstwa, z drugiej jedna bezlitośnie obnaża wszelkie jej ograniczenia i manieryzm.
Sama historia mogła być interesująca, gdyby reżyserka pozo pomysłami na poszczególne sceny dysponował wizją całości. Tego jednak nie ma. Dostajemy więc dość standardową biografię artystki, której miłość do poezji pomyliła się z miłością do mężczyzny. Plath prawdziwa miała wyraźne tendencje samobójcze. Filmowa bohaterka dużo mówi o samobójstwie. Brakuje intensywności w całym filmie. Zamiast więc intensywnych emocji, dostajemy telewizyjny melodramat. Jedynie zdrady Teda pokazane zostały w interesujący sposób... ale to kolejny dowód na to, że reżyserka miała jednostkowy pomysł, który nie wpisywał się w kompozycję całości.
Film nie jest zły. Zdecydowanie jednak nie jest też dobry. Trochę szkoda mi Paltrow i Craiga, bo zasłużyli na zagranie w lepszym filmie.