Trzy gwiazdki za to, że realizacyjnie fajnie ogarnięty w jednym pomieszczeniu, postacie męskie fajnie zagrane i za scenę, kiedy wchodzi mąż. Ogólnie subtelność młota pneumatycznego. Scenarzysta chyba powinien iść na jakiś kurs.

Główna bohaterka to w ogóle jakiś ewenement był. Była mega irytująca. Stroi jakieś dzwine miny cały czas i krzyczy na wszystkich dookoła, że są rasistami a tymczasem chyba paradoksalnie do zamiaru to ona wyszła na największą rasistkę. Aż nie mogłem uwierzyć czasem, że ktoś napisał taką postać. Przytoczę może przykłady kiedy bohaterka się denerwuje: mąż prosi o czarną kawę; kochanka męża jest biała; bohaterka sama z siebie udaje akcent niewolnika-służącej a mąż uważa że to zabawne; obwinia męża że nie podoba mu się że syn był w samochodzie z czarnymi, których nie znał ale nie chciała puścić syna na wycieczkę na południe stanów z białym kolegą w samochodzie (?); gdy okazuje się że budynek policji kiedyś był segregowany to praktycznie tak jakby usłyszała wyrok śmierci (ah te rasistowskie budynki). I jeszcze ma pretensje do męża, że chciał dać synowi imię Seamus albo inne irlandzkie, które są beznadziejne bo irlandzkie czyli chyba ze biale to mialo znaczyc. Doszło do tego, że tak mnie nakręcili, że jak wymieniali rzeczy które lubią i on powiedział Thai food to przez chwilę pomyślałem zaraz się zacznie ale nie. Nie przeszli na Azjatow. A i bohaterka była oczywiście najbardziej niemiła dla głównego policjanta, który był najbardziej pomocny ale który był czarny...

Zakończenie słabe. W zasadzie takie jakiego każdy widz się spodziewał od początku.