momentami czy nawet dłużej nawet na "6", na "7". Oczywiście, kiedyś Sellers odmieniał wszystko, wznosił na wyższy poziom, bo reprezentował komizm "nie wprost", emanujący z całej osobowości, co u nas dane było tylko Kobieli czy dane nadal jest Stuhrowi Seniorowi. Benigni właśnie reprezentuje swą grą komizm "odwrotny" do Sellersa, jakby dosłowny, cyrkowy, co odbiega od angielskiego stylu tej serii - ale jednak zachowano cechy serii, czyli:

1) kontrapunkt pary Dreyfus - Clouseau (tu Gambrelli), moim zdaniem przez ten wpisany w serię duet kontrastujących charakterów powtarza się tu chwyt "Flip - Flap", "Karol - Norek", przy czym tu Lom prezentuje dawny, dobry styl filmów serii, gdzie śmiejemy się inteligentniej niż z Benigniego, bo gra on bardziej aktorsko, mniej cyrkowo-burleskowo, 2) komizm sytuacyjny, "komizm kaskaderski", "komizm materii nieożywionej" - czyli umiejętnie sfilmowane i zaaranżowane katastrofy budowlane, niszczenie sprzętu - humor sytuacyjny (często tak technicznie zręczny jak w filmach Jackie Chana, pełnych kaskaderskich popisów), 3) nieporadność i niezborność głównego bohatera - ale tu oczywiście, jak zaznaczyłem Benigni daleko ustępuje Sellersowi, 4) nieodłączna od "komizmu kaskaderskiego" postać "demolition mana" grana przez Kwouka - przy czym trzeba zaznaczyć, że to jest fizyczna emanacja strony osobowości Clouseau czy Gambrelliego. Komicznej patologii osobowości inspektora czy jego syna nie będziemy mieć w pełni, jeśli nie będzie Cato Fonga (Kwouka).