Na wstępie chciałbym powiedzieć fanom SF, że ten film z gatunkiem nie ma nic wspólnego. Zwyczajna groteska, surrealizm w tonie dla nas typowym.

Film, przez sam swój tytuł nasuwa skojarzenia na temat swojej tematyki. Jeżeli komuś się wydaje, że będzie to alegoria ustroju PRL, nie myli się. Alegoria jest na tyle czytelna, że według mnie wręcz nachalna. Mam wrażenie, że fabuła filmu była właśnie w taki sposób tworzona, aby dać świadectwo swoich przekonań, co niestety w moim przekonaniu zaszkodziło fabule. Pierwsza scena jest tak dobitna, że aż mnie skręcało jak na nią patrzyłem. Idea szczytna, a wykonanie... za chwilę. :)

Jeżeli ktoś spodziewa się tu zobaczyć ciekawą adaptację utworu E.A. Poego, to niestety nie mogę mu nic doradzić. Nie czytałem pierwowzoru, ale jeżeli wierzyć wikipedii i utwór miał charakter żartobliwy, to film od tego tonu odszedł całkowicie.

Nie mogę narzekać na aktorów - właściwie wszyscy odegrali swoje role przekonująco. Nie potrafię wskazać nikogo, kto by się wyróżniał bardziej na tle innych.

Pochwalę też muzykę Bohdana Mazurka. W filmie sprawdza się ona bardzo dobrze. Nie rozumiem tylko dlaczego utwór, który słyszymy podczas czołówki jest tak głośno nagrany i taki krzykliwy. Moim zdaniem jest to kiepski patent, ale to z perspektywy obecnych czasów. Muzyka ma charakter obrazowy i raczej żadna melodia nie pozostanie widzom na dłużej w pamięci.

Muszę się przyznać, że nie lubię 'artystycznego stylu polskich filmów'. Jego oznakami są dla mnie trzy cechy - treść, która jest na ogół zbyt przerysowaną metaforą; oczywiste i niezachęcające zdjęcia; obnażone i przedstawione bez gracji, bez wdzięku piersi, jak i całe ciało aktorki. Styl ten mnie drażni i stąd też może wynikać moja słaba ocena filmu. Tym bardziej, że wszystkie te cechy "System" posiada.

Podsumowując, film uważam za dobrą, wyraźną alegorię ustroju, w którym na rzeczy dla nas najzupełniej zwyczajne nie ma miejsca. Jest to atut obrazu, jak i też jego gwóźdź do trumny, bowiem w jakichkolwiek innych aspektach ten film ciężko odbierać. Jest to tym bardziej drażniące, że według moich poglądów obecnie granicę normalności przekraczamy z drugiej strony, a to właśnie o zmiany w tym kierunku film nawołuje. Moim zdaniem, choć film niegłupi, nie warto na niego tracić czasu. Z drugiej strony to tylko pół godziny.