Jeszcze nie zdobyłem tego siedmiotysięcznika , ale obiecuję zorganizować wyprawę ;]

ja również się przymierzam :)

I ja.

Ale to ciężka sprawa, może w wakacje.

Warto się wspinać, z góry widać małość tego świata!

Dobre, dobre. Myśl tygodnia co najmniej.

Sarkazm or not?

Nie no, żaden sarkazm. To po prostu - najprawdziwszy aforyzm. Nie sprawdzam, czy Twój własny, ale jeśli tak, to gratuluję.

A na tym świecie wszystko już napisano, więc zapewne ktoś, kiedyś, ujął myśl w słowa podobnie jak ja, ale znikąd nie plagiatowałem. Gdybym napisał tak: Mądry człowiek wspina się na Fuji tylko raz, głupi: dwa razy; tobym odgapił żywcem myśl Japończyków, ale czy maja oni rację?

O Japońcach wiem niewiele. Ale ta Twoja myśl to w zasadzie moje credo. Z tym że chociaż wielokrotnie pisałem coś podobnego, to nigdy nie wyraziłem tego tak precyzyjnie i "poetycko" zarazem. :-)

A mnie właśnie intryguje to japońskie zdanie, za nic nie wiem czemu drugi raz wspina się tam głupiec? Czy powtórne oglądanie Satantanga też podlega, przytoczonemu za Japończykami, prawidłu.

Oglądałem cztery razy. :-)

Też zamierzam powtórzyć seans, wiele rzeczy jeszcze nie odkryłem, czuję to.

Nie zgadzam się, właśnie z góry nie widać małości świata:)

Polecam "Piknik pod Wiszącą Skałą". I wypowiedź Miriam: "Co ci ludzie robią tam w dole? Wyglądają jak mrówki". Dalej w tej tonacji, ale nie potrafię z pamięci dokładnie zacytować, co nasza obserwatorka Z GÓRY wtedy powiedziała.

Widziałam Piknik. Zgadzam się, że widać naszą mikrość, ale nie małość;)

"Mikrość" czy "małość" - bez różnicy. I tak oba rymują się z "przykrość".

Nawiasem mówiąc, mikrusa to czasem widuję z góry, ale nie ma to nic wspólnego ze światem. :P

Ja jak się wdrapałam swego czasu na Rysy, i to mój najwyższy zdobyty szczyt, to bardziej mnie interesowała bliskość chmur niż przyznawanie się , że potęga gór mnie przytłacza. Wszakże po to się wspinamy, żeby dotrzeć do nieba:))

Ciekawy sprzeciw, jednak upieram się przy swoim zdaniu. To, że z wysokości takiej Orlej Perci nie dostrzegasz grzebiących w śmietnikach, wcale nie znaczy, że oderwałaś się od rzeczywistości. Zobaczyłaś natomiast, jak małe są wszelkie problemy w obliczu bezkresu i nieskończoności, a ich emanację czuje się dopiero tam, w górze:)

Zależy, ja się nie muszę wdrapywać na szczyt, wystarczy, że sobie przełączę perspektywę w wyobraźni:)
Co do Twojego porównania, nie trywializujmy, czy małym problemem jest na przykład głodny człowiek w zestawieniu z wiecznością, czy jednak wieczność jest mniejszym problemem? To, że wejdziesz wysoko, nie znaczy że dotkniesz nieba.

W jakimś sensie dotknę;)

Śmiem zaprotestować - nie ośmio lecz dziesięciotysięcznik - niczym Rów Mariański - nie, że tak denny ale w sensie głębi :-) Osobiście najbardziej cenię Konia Turyńskiego - to jest dla mnie szczyt szczytów gdy chodzi o absolutną perfekcję pod każdym względem ale Sátántangó to też arcydzieło. Koń bardziej mną wstrząsnął ale za to w Tangu jest więcej światła w tunelu...

"Koń bardziej mną wstrząsnął ale za to w Tangu jest więcej światła w tunelu"

ach, no tak, po koniu więcej światła w tunelu i mokry pampers do tego.
taki obraz wasz, bélatarrowcy.