Warszawski dziennikarz i bon vivant Sobański (Tomasz Borkowski) opuszcza stolicę, by odszukać i przeprowadzić wywiad z autorem bestsellerowych przewodników, bijących rekordy sprzedaży. Choć sam pisarz skrzętnie ukrywa tożsamość, nieliczne tropy prowadzą do kamienicy na Śląsku, miejsca pełnego ludzi oryginalnych i wyjątkowych. Wśród nich są piękna Róża (Karolina Gruszka) – obiekt męskich westchnień i damskiej zazdrości oraz ulegający jej urokom mężczyźni – ekscentryczny pasjonat botaniki Tomasz (Krzysztof Stroiński), "przyjaciel domu" Jan (Przemysław Bluszcz), matematyczny geniusz na posadzie windziarza – Rufin (Dariusz Chojnacki), a także próbujący wyrwać się spod wpływów zaborczej matki (Agata Kulesza) nastolatek Harald. Chwile spędzone przez nich z piękną sąsiadką kuszą lekkością i swobodą, objawiając świat, do którego nie mieli dotąd dostępu. Jednak dziewczyna darzy uczuciem tylko jednego. Pewnego dnia Róża znika z życia kamienicy, pozostawiając w sercach adoratorów ślad – puste miejsce, tęsknotę oraz uczucia, które w przyszłości odmienią losy każdego z mężczyzn.

Po ośmiu latach milczenia Michał Rosa powraca, by zrealizować filmową baśń w stylu retro. W "Szczęściu świata" reżyser zaprasza widzów na przechadzkę po pewnej śląskiej kamienicy. Zamieszkana przez grupę ekscentryków przestrzeń jest tyglem, w którym mieszają się języki, obyczaje i style życia. W filmie Rosy sielankowa atmosfera zostaje jednak przełamana poczuciem melancholii. Mamy w końcu lato 1939 roku, a już za kilka tygodni rozegrają się wydarzenia, które bezpowrotnie odmienią stary świat. Nim to jednak nastąpi, bohaterowie korzystają z ostatnich chwil beztroski, umilanych im przez piękną sąsiadkę. Grana przez Karolinę Gruszkę Róża – jednocześnie swojska i niedostępna, zmysłowa i pełna dziewczęcego wdzięku – przypomina daleką kuzynkę Maleny ze słynnego filmu Giuseppe Tornatore. Gdy przedstawia się pewnemu gestapowcowi słowami „Jestem szczęściem świata”, możemy być pewni, że nie ma w tej deklaracji ani grama przesady.