Przygody tego zabawnego urwisa skazane są na sukces, ponieważ autor tekstów, René, wykluczył ze świata Mikołajka ludzkie nieszczęście, rysując (dłońmi Sempé oczywiście) takie dzieciństwo, jakiego sam pragnął, i jakiego pragnie każde małe dziecko. Goscinny był świetny w rozpisywaniu scen, dialogi były lekkie i zabawne, doprawione szczyptą czarnego humoru, który topił serca rodziców, wynosząc  tym samym „Mikołajka” na wieloletnie podium literatury dziecięcej, przynajmniej we Francji.

Film „Szczęście Mikołajka” to coś więcej niż kolejna zabawna historia dla dzieci.

To opowieść o życiu, w którym każdy poszukuje swojego właściwego miejsca. To historia sukcesu, który nie spada z nieba, trzeba go wychodzić, pokonując po drodze wiele przeszkód. To piękna opowieść o prawdziwej przyjaźni, spotkaniu właściwego człowieka we właściwym czasie. W „Szczęściu Mikołajka” nie ma zakłamania tak powszechnego w wielu współczesnych animacjach.

Francja lat 50. XX wieku to muzyka Raya Ventury, to praca w oparach papierosowego dymu i przyjacielskie spotkania przy „piłkach” wypełnionych francuskim winem w kolorze czerwonym. Te detale zauważą rodzice, czy docenią realizm? Sama jestem ciekawa.

Polecam wybrać się na Mikołajka z jeszcze jednego powodu. Urzekła mnie lekkość kolorów w większości scen. Tu nie ma agresywnej kaskady barw, które wręcz wylewają się z ekranu. Jest kreska i plama, rozwodniony odcień tworzący określony kształt. Cudo.