W filmie Agnes Vardy słowo "szczęście" pojawia się dziesiątki razy. To najważniejsza wartość do jakiej dąży główny bohater, François. Nie widzi on sensu w przejmowaniu się czymkolwiek, nie płacze, nie wierzy w strach ani stres. Po latach małżeństwa jest tak samo zakochany w swojej żonie oraz spełnia się jako ojciec dwójki dzieciątek. A jednak gdy spotyka na swej drodze inną kobietę, nie rezygnuje z niej. Po co miałby to robić? Może być szczęśliwy z dwiema, a jeśli one nie potrafią być, to tylko i wyłącznie wina ich ograniczonej percepcji. Skoro zazdrość im doskwiera, wystarczy żeby przestały zazdrościć wmawiając sobie iż "to złe uczucie".

Reżyserka zadaje widzowi pytanie: czy wymazując zupełnie negatywne emocje faktycznie osiągniemy spełnienie? Istotna wydaje się również wątpliwość względem człowieczeństwa Françoisa. Nie jest hedonistą, daje innym mnóstwo wsparcia, ale jednak brak pewnych odruchów ukazuje go jako mechaniczną istotę. Wyparł on w końcu wszystko co nieodłącznie kojarzy się z świadomym istnieniem. Zostało w nim tylko to co mu odpowiada, wierząc iż inni przyjmą jego styl życia.

Najbardziej przerażające jest to iż trudno zawetować postawę bohatera. Bez wątpienia kocha obie kobiety tak samo, na pewno jest dobrym tatą, trudno mu też zarzucić wiele jeśli chodzi o życie zawodowe. Jego jedynym grzechem jest brak systemu wartości zgodnego z powszechnym. Wyznaje on bezgraniczne "szczęście" jak religię. Po jakimś czasie wręcz nie mogłem patrzeć na cukierkowe kadry oraz roześmianego bohatera. Ale trudno nazwać go jednoznacznie "złym". Varda pyta wręcz czy jego droga prowadzi donikąd, czy też jest jedną ze słusznych alternatyw?

To zdumiewające jak refleksyjne dzieło stworzono na podstawie prostego pomysłu. Jest tu dużo więcej atutów: reżyserka pięknie komponuje kadry, bawi się kolorami, kreatywnie korzysta z muzyki. To wyjątkowy obraz.