Film ten ma w sobie coś z kina "ambitnego", czyli wymagającego od widza zaangażowania na różnych płaszczyznach, czy przeprowadzenia jakiegoś indywidualnego dyskursu. Muszę przyznać, że jest to po prostu kino wartościowe. Ale coś mi w tym obrazie przeszkadzało. Otóż miałem wrażenie, że ten świat jest nieco "plastikowy". A to przez muzykę, aż nadto uwypuklającą nastrój sielanki, a to przez udziwnione dialogi, czy też lekkie przytępienie charakterów, co powodowało spłaszczenie postaci (i to, niestety, w odrobinę groteskowy sposób). Z kolei, jednak, biorąc na tapet wybrane sceny, otrzymuję głęboki dramat osadzony w szorstkiej (mimo, iż łagodzonej przez reżyserkę) rzeczywistości. To powoduje, że ciężko jest uwierzyć w świat "Szczęścia". Może gdyby film był o 30 minut dłuższy, wystarczyłoby czasu na lepsze domknięcie ekspozycji i bardziej rozwiniętą końcówkę.
Według mnie film jest dobry, ale pozostaje delikatne poczucie niespełnienia, bo wiem, że mogło być lepiej.