Mądre, prowokujące kino – wciąż świeże w swej niejednoznaczności. „Szczęście” można odczytywać na wiele sposobów – a to jako czułą kpinę z mieszczańskiej moralności, a to – wręcz przeciwnie – jako apoteozę liberalnego modelu związków opartych na seksualnej wolności partnerów. I nie da się do końca rozstrzygnąć, czy główny bohater to niewiarygodny egoista doprowadzający swoim rozpasaniem do śmierci żony, czy też człowiek świadomy swoich pragnień i w ich akceptacji znajdujący radość życia. Zza kiczowatych dekoracji wyziera w pewnym momencie prawdziwy dramat, ale potem znów Mozart, znów długie, pieszczotliwe ujęcia, znów niepewność widza zastanawiającego się nad tym, czy reżyserka drwi ze swoich bohaterów, czy tylko życzliwie ich obserwuje. Jednym słowem – majstersztyk. I pytania, które przypałętają się i nie chcą sobie potem pójść w cholerę.