Jak pogodzić pasję z życiem osobistym w którym prym wiedzie rodzina? Jak przełknąć pigułkę
goryczy ze strony krytyki, gdy pasja ta nie jest zamknięta w zwykłych czterech ścianach naszego
świata? Jak to wszystko ze sobą spasować, by wszyscy, z nami na czele, czuli się spełnieni?
Trudny orzech do zgryzienia, ale pamiętać trzeba, że człowiek bez pasji jest jak dom bez
właściciela.
Życie często pokazuje, że nie wszystkie drogi wiodą wzdłuż siebie i potrafią być kręte i wyboiste.
''Szef'', niezwykle lekka, przyjemna, ale i lukrowana opowieść (''cukierkowość'' bardzo jest
widoczna bliżej końca filmu), ocierająca się o komediowy aspekt, to jak widać nie tylko schemat
powolnego upadku i podnoszenia się z kolan Caspera - szefa kuchni, ale też prywatne
odniesienie się scenarzysty i reżysera, do błądzenia między szczeblami kariery.
Jednak Favreau poza walką z krytykanctwem, ukazuje tu coś znacznie cenniejszego. To rodzina.
Przypomina w sposób bezkompromisowy, że pomiędzy nią, a tym co nas w pełni pochłania, nie
powinno stawiać się żadnych murów, oraz umieć rozlać miłość na wszystko w pełni
proporcjonalnie. Twórca chce wpoić widzom, że całość ma prawo ze sobą funkcjonować, tylko
wtedy, gdy należycie wymieszamy życiowe ''produkty'' i odpowiednio je doprawimy. Ktoś pewnie
powie: ''jakież to banalne'', ale czy nie o sukces każdemu z nas chodzi?
Chociaż historia ta odziana jest w familijną formę (nie licząc przesadnych i chyba niepotrzebnych
wulgaryzmów) i z lekka zawiewa naiwnością, to sprawdza się całkiem nieźle w odniesieniu do
poruszanego tematu - problemu.
Casper walczy z własnymi myślami, wyborami, godzeniem pasji z otoczeniem, stara się jak tylko
może, daje z siebie od cholery, ale zapomina przy tym, że nie tkwi w trybikach tej machiny sam.
Bo zamiłowanie to jedno, a przesadny egoizm to dwa.
Początek tej komedii może nawet irytować za sprawą głównego bohatera, lecz z minuty na
minutę, wkraczając powoli w świat kulinarnych smaków, zapachów i fantazji, gdy sam kucharz
łapie nas za żołądki, zapominamy o tym co drażniące i zaczynamy odpływać w krainę food porn.
Favreau ulokował swoje frykasy pomiędzy przepychanki słowne z właścicielem restauracji
(Dustin Hoffman), wojnę z krytykiem (Oliver Platt) i odzyskanie syna (Emjay Anthony - dobra rola)
w kapitalny sposób. Żongluje całością sprawnie i z finezją.
Nadmieniając aktorów, to nie można im akurat niczego zarzucić, spisali się doprawdy nieźle.
''Szef'' w pierwszej swojej odsłonie jest zdecydowanie lepszym filmem. Ma komediodramatyczny
charakter i pozawala nam uruchomić empatię skierowaną do Caspera. Chwilami jest zabawnie,
chwilami nawet poważnie, ale ciężko jednoznacznie stwierdzić, że jest naiwnie. Szkoda, że nie
powiemy tego o drugiej odsłonie, która jest już naciągana, ckliwa (jakże radosne podróżowanie,
przy tym i praca, tacowozem), a momentami nawet przesłodzona do mdłości.
Oglądając relacje Jon - Inez w ogóle nie ma się wrażenia, jakoby ta para, jeszcze jako
małżeństwo, miała jakiekolwiek problemy ze sobą. No, ale pod przykrywką uśmieszków niekiedy
czają się ogromne dramaty ludzkie.
Lukrowaną polewę (rzucenie pracy w dobrej restauracji i ruszenie w świat, by robić to co serce
nakazuje, gdy nie ma się grosza przy duszy!!!), wynagradzają relacje na linii ojciec - syn.
Poznanie się chłopaków, zbliżenie, wytworzenie więzi itd., może i jest po trochu a'la familijne, lecz
jakież przy tym budujące, pokrzepiające, ciepłe i miłe.
Żałować można tylko jednego, że Favreau nie utrzymał całego filmu w równym tonie.
Tak, czy inaczej po całości wygląda to dosyć pozytywnie i nieszkodliwie. Ocenę nieznacznie, ale
jednak, podnoszę w górę za rewelacyjny kulinarny misz masz podany tu z ogromnym wdziękiem i
pasją, oraz za urozmaicony, przyzwoity soundtrack. ''Szefa'' można nawet polecić innym. 6/10