Zgadzam się.
Stewart rewelacyjny. Pomysł na realizację filmu na ledwie kilku ujęciach - fenomenalny, wciąż robi wrażenie (co już jest sukcesem!). Ale zawodzi scenariusz.

Punkt wyjścia był przecież świetny: urzeczywistnić w praktyce tzw. morderstwo doskonałe.
Główni bohaterowie zabijają, następnie urządzają przyjęcie, na które zaproszeni zostają wszyscy znajomi ofiary. Cały „ubaw” morderców ma polegać na obserwacji gości, jednych martwiących się nieobecnością niedawnej ofiary, innych dociekających jej zaginięcia. Bohaterowie, obserwując jak goście mylą tropy, mogą upajać się myślą nad swoim geniuszem. Stawkę zaś ma podnosić (i podnosi, nie przeczę) ciągła obecność zwłok w mieszkaniu, w którym odbywa się przyjęcie, a również i znanego z wrodzonej podejrzliwości dawnego wykładowcy obydwu dumnych z siebie delikwentów.

Niestety, w seansie przeszkadza niezdarność debiutantów-zabójców. Ci od samego początku sami "podkładają się" Stewartowi. Ten nie ma żadnych problemów z odkryciem sprawców czynu. Ba, jego bohater nie miał właściwie żadnych szans na domyślenie się, że jakaś zbrodnia w ogóle miała miejsce. Wszystko ułatwiają sami mordercy. Ci -zupełnie niezamierzenie - zwracają na siebie uwagę dziwacznym zachowaniem. Jeden się jąka i unosi podczas perory o usprawiedliwianiu zabijania, drugi dziwnie patrzy na narzędzie zbrodni i jeszcze się z tego spowiada najgroźniejszej dla niego osobie (sic!). Bez sensu.

Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Hitchcock zawsze umiał wyciągać wnioski ze swoich niepowodzeń. Jeszcze nakręci istny majstersztyk o zbrodni doskonałej -. "M jak Morderstwo". Ten też dzieje się ledwie w kilku pokojach i jest perfekcyjnie zrealizowany, ale w odróżnieniu od "Sznura" ma dopracowany, logiczny scenariusz.

zgadzam sie.