Dlaczego ten tytuł jest tak niszowy? Dlaczego trudne tematy nie odnoszą sukcesu? Wśród współczesnego chłamu ten film to arcydzieło. Na pewno najlepszy tytuł Brytyjski ostatnich 30 lat, a może i w ogóle? Dlaczego nie został nagrodzony Oskarem? Dlaczego Helena za swoją rolę nie dostała nagrody? Moim zdaniem powinna to być tylko formalność. Wygrywają tylko Amerykańskie szmiry, pełne sztucznego patosu i wyolbrzymionego dramatyzmu. Niestety jeżeli na własną rękę nie będzie się szukało tych małych wielkich filmów to zatoniemy wśród śmieci.

Sztuka latania pięknie pokazuje ludzką naturę i dążenie do konkretnych celów. Po obejrzeniu uświadomiłem sobie ile rzeczy robię bez powodu. Ot po prostu robię to bo tak. Fajnie obrazuje i zachęca, żeby robić to o czym się marzy bo później gdy będziemy już starsi to zaczniemy sobie pluć w brodę i zastanawiać się dlaczego stchórzyliśmy. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym czy osoby niepełnosprawne chcą zaznać/zaznawać miłości fizycznej. Niby takie oczywiste, ale jednak niejasne. Podobało mi się, gdy Jane mówi, że mimo tego, że jest taka, a nie inna czuje dokładnie tak samo jak ktoś pełnosprawny. To wydaje się takie głupie, że marzeniem kogoś jest miłość, seks. Ale jeżeli dłużej pomyśleć to dla takich osób często jest to nie osiągalne, a wydaje się to taką zwykłą, przyziemną sprawą. Film uświadamia widza także, że seks jest tylko dopełnieniem związku, jest to tylko 10%. Potrzebne jest coś więcej. Może jestem trochę staroświecki jak na młodego człowieka, ale dziwi mnie partnerstwo opierane na seksie. Możecie nazywać mnie dinozaurem i dziwakiem, nie wierzyć w to co piszę, ale dla mnie wygląd ma drugorzędne znaczenie i może dlatego jestem tym filmem zachwycony. Szkoda, że świat dąży w takim, a nie innym kierunku. Wszędzie tylko kult pieniędzy, seksu, ciała. Spora część ludzi odrzuca filmy, które skłaniają je do przemyśleń, a to błąd.

Za samą grę Heleny i Kennetha należy się 10. Richard nieporadny i trochę zagubiony. Bojący się spełnienia swoich marzeń. Dopiero zadziorna Jane nazywa go tchórzem i daje bodziec do zrobienia czegoś wielkiego. Dla Heleny Oskary!

Jeszcze długo, długo będę myślał o tym filmie. I pewnie nieraz go jeszcze zobaczę. Polecam wszystkim, którzy chcą od kina czegoś więcej, pewnych mądrości, nauki, zrozumienia.