Niestety mam identyczne odczucia. Trailer był dla mnie nadzieją na coś naprawdę wow i nawet ta nadzieja się przez chwilę utrzymywała, kiedy na początku Kate o tej muzyce
opowiadała (chociaż już od wtedy naszło mnie wrażenie że coś jest nie tak po tym jak zostało to nakręcone j w jaki sposób mówiła, z jaką intonacja) ale później nastąpiło realne rozczarowanie. I o tyle szkoda że ją jako aktorkę uwielbiam, bo ma w swym jestestwie coś magnetycznego.

Wydaje mi się że aby skłonić do refleksji nad filmem to naprawdę nie trzeba opierać się tylko na tym że się nie dokańcza pewnych wątków. To jest zwyczajnie pójście na łatwiznę

każdy wątek o którym piszesz był dokończony

Wg mnie te „niedociągnięcia” w scenariuszu to celowo otwarte wątki, zeby zachować tajemnicę. Natomiast coś co mnie poraziło to ta ten pretensjonalny wykład i wywiad i dokładnie słowo pretensjonalny jest tutaj idealnym słowem, bo było to trochę wsadzone siłę i mocno wyintelektualizowane. Trochę ten intelekt bierze górę nad twórczością, i akurat ta część muzyczna jest dla mnie nieautentyczna, reszta studium bohaterki tak. Bardziej przekonująca by była jako jakiś naukowiec, a nie koniecznie muzyk.

Jestem tuż po seansie i zastanawiam się czy ten intelektualny, bardzo pretensjonalny język na początku, ale też w wielu momentach filmu był zamierzony i użyty właśnie dlatego, aby podkreślić powierzchowność i wzniosłą fasadę tego świata sztuki pod którą kryje się wiele nadużyć

Jak najbardziej było to zamierzone.
Stare nagranie która Lydia ogląda pod koniec w rodzinnym domu to program dziecięcy w którym Leonard Bernstein mówi o muzyce w możliwie najprostszy sposób.
Wyraźny kontrast do jej wykładu w którym mówi o boskości (a siebie ustawiając w domyśle jej świętym prorokiem), albo tym dla studentów w którym miażdży utwór [warto zwrócić uwagę jak wyszydza go za brak jednoznaczności w odczytywaniu - coś co w V Mahlera jej nie przeszkadza], po to aby poniżyć studenta.

Można założyć że w młodości oglądając właśnie ten program złapała muzycznego "bakcyla" i to właśnie ponowne usłyszenie słów jej późniejszego mentora i jego skromność ustanawia ją do pionu.

Sąsiadka dużo wnosi. Pokazuje osobę, która jest niesamowicie wrażliwa na muzykę a jednoczenie nieempatyczna, wręcz obrzydzona ludźmi. Scena jak myje się po dotykaniu matki mówi bardzo dużo. Podobnie jak scena z akordeonem. Ja, Wielka artystką, a komuś może idiotycznie przeszkadzać moją muzyka.
Co do relacji - to studium Tar, a nie jej relacji. Poza tym nie wiem czego brakowało? Fran - kiedyś w nią zapatrzona, a może zawsze wykorzystywała Tar do swoich celów. Ale chyba to pierwsze, patrząc na scenę, kiedy podała informacje o samobojstwie. W każdym razie pod koniec miała wentyl, ale kiedy nie dostała awansu, postanowiła ją zniszczyć. Olga? Tam nie było nic poza koleżeństwem. Nawet, jeśli Tar chciała. Krista - to jest właśnie Tajemnica. Psycholka czy wykorzystana i porzucona kochanka? To nie jest film z serii kawę na ławę - wykorzystała, jest zła, zasługuje na karę. Jest zła i dobrą jednocześnie. Brzydzą ją ludzie, kochs piękno. Trakuje ludzi instrumentalnie, kocha córkę. Chłodna i pełna pasji jednocześnie. Niejednoznaczna i takie są jej relacje

Lubię ciężkie filmy, ale ten był dla mnie nudny jak flaki z olejem

nic nie zrozumiałeś z tego obrazu