Zdobywca nagrody Akademii®, twórca kilku z najbardziej prowokacyjnych thrillerów ostatnich dwudziestu lat (Trzy dni kondora, Absence of Malice, Firma), SYDNEY POLLACK zrealizował pełen niespodziewanych zwrotów akcji, współczesny dramat odsłaniający kulisy międzynarodowego terroru, który sięga także strzeżonych korytarzy siedziby Organizacji Narodów Zjednoczonych. NICOLE KIDMAN i SEAN PENN (oboje mający w swym dorobku statuetki Oskara®) to znajdujące się na zupełnie przeciwnych biegunach osoby, które niespodziewanie muszą stawić czoła labiryntowi narastającej paranoi, osobistych tajemnic i niebezpiecznych wydarzeń rozgrywających na arenie międzynarodowej. Zrealizowana na nowojorskim Manhattanie i w Południowej Afryce, Tłumaczka jest pierwszym w historii filmem, którego twórcy uzyskali dostęp do siedziby Organizacji Narodów Zjednoczonych (oficjalnie jest to teren międzynarodowy) w Nowym Jorku. Seria niebezpiecznych wydarzeń rozpoczyna się w momencie, kiedy urodzona w Afryce i pracująca dla ONZ, tłumaczka Silvia Broome (Kidman) zgłasza, że przypadkowo usłyszała groźbę skierowaną do jednego z afrykańskich przywódców i wypowiedzianą w bardzo rzadkim narzeczu afrykańskim, zrozumiałym tylko dla niej i bardzo niewielu innych osób. Słowa “Nauczyciel nie opuści żywy tej sali” przewróciły cały świat Silvii do góry nogami. Kobieta stała się bowiem celem bezlitosnych zabójców. Kiedy ochrony Silvii podejmuje się agent federalny Tobin Keller (Penn), jej świat staje się jeszcze większym koszmarem. Keller odnajduje w przeszłości ochranianego świadka tajne powiązania międzynarodowe i zaczyna podejrzewać, że kobieta może sama być zaangażowana w spisek. Z każdym dniem, Keller odnajduje coraz więcej powodów, aby nie ufać Silvii. Czy Sylvia jest ofiarą, czy podejrzaną? A może kimś zupełnie innym? Czy Tobin zmagający się z własnymi problemami, będzie w stanie ją ochronić? Chociaż muszą na sobie polegać, Silvia i Tobin są zupełnie różni. Siłą Silvii są słowa, dyplomacja i subtelność znaczeń, podczas gdy Tobin działa bazując głównie na instynkcie, akcji i analizie pierwotnych ludzkich zachowań. Teraz jednak, kiedy wizja morderstwa dokonanego na ziemi amerykańskiej staje się coraz bardziej realna, a życie Silvii wisi na włosku, oboje - Silvia i Tobin – dokonują odkryć, nad którymi muszą się zastanawiać w trakcie zmagania się z międzynarodowym kryzysem, który musi zostać powstrzymany zanim będzie za późno. Universal Pictures prezentuje produkcję Working Title we współpracy z Misher Films i Mirage Entertainment, film w reżyserii Sydneya Pollacka Tłumaczka. Produkcja - TIM BEVAN, ERIC FELLNER, KEVIN MISHER. Scenariusz - CHARLES RANDOLPH (The Life of David Gale), SCOTT FRANK (Raport mniejszości) i STEVEN ZAILLIAN (Lista Schindlera). Obsada – NICOLE KIDMAN, SEAN PENN, nominowana do nagrody Akademii® CATHERINE KEENER (Być jak John Malkovich). Producenci wykonawczy - ANTHONY MINGHELLA (Wzgórze nadziei), G. MAC BROWN. LIZA CHASIN i DEBRA HAYWARD. Zdjęcia - DARIUS KHONDJI (Azyl, Siedem); scenografia - JON HUTMAN (Something’s Gotta Give, Zaklinacz koni); kostiumy - SARAH EDWARDS (Uptown Girls, Igby Goes Down); montaż - WILLIAM STEINKAMP (Tootsie, Pożegnanie z Afryką).
Thriller polityczny XXI wieku: Pełna suspensu akcja rozgrywająca się w siedzibie ONZ
W korytarzach siedziby ONZ – gdzie rozmowy o wojnach, katastrofach i światowych kryzysach są na porządku dziennym – liczy się każde słowo. Nikt nie zdaje sobie z tego sprawy lepiej niż świetnie wyszkoleni tłumacze, którzy spędzają całe dnie w dźwiękoszczelnych kabinach pilnując, aby starannie przygotowane przemówienia światowych przywódców nie zostały źle zrozumiane w trakcie prowadzenia negocjacji pokojowych, które mają wpływ na życie milionów ludzi. Zwykle tłumacze po prostu słuchają i tłumaczą. Nie wolno im się w nic angażować. Ale co się stanie, kiedy tłumacz usłyszy coś zagrażającego bezpieczeństwu świata i nie będzie po prostu mógł zachować tego w sekrecie? Co się stanie, kiedy wyjawienie prawdy stanie się dla tłumacza śmiertelnym zagrożeniem? Taki właśnie scenariusz stanął u podstaw najnowszego filmu w reżyserii Sydneya Pollacka Tłumaczka, który łączy w sobie klasyczną, trzymającą w napięciu historię dwojga ludzi uwikłanych w spisek oraz temat globalnej łączności, terroru, niebezpieczeństw wynikających z błędnej interpretacji oraz potrzeby mówienia prawdy. Dla Pollacka – który już wcześniej zajął się tematem operacji CIA w filmie Trzy dni kondora (Three Days of the Condor) z Robertem Redfordem i Faye Dunaway; eksplorował miłość, zemstę i siłę mediów w Absence of Malice z Paulem Newmanem i Sally Field; oraz pokazał mroczne strony bycia prawnikiem korporacji w Firmie (The Firm) z Tomem Cruise i Gene Hackmanem – scenariusz Tłumaczki miał w sobie wszystkie elementy współczesnego thrillera politycznego – złożoność, tempo i emocjonalną prawdę. Reżyser był bardzo rozczarowany, kiedy dowiedział się, że żaden film nigdy nie był realizowany we wnętrzach siedziby ONZ znajdującej się we wschodniej części Manhattanu. Dostępu do siedziby ONZ odmówiono nawet Alfredowi Hitchcockowi podczas kręcenia klasycznego filmu Północ, północny-zachód (North By Northwest). Dzięki swoim zdolnościom dyplomatycznym, Pollack był jednak w stanie wynegocjować dostęp ekipy Tłumaczki do wnętrz nigdy wcześniej nie pokazywanych na dużym ekranie. Koncepcja filmu Tłumaczka po raz pierwszy przyszła do głowy producentom Working Title Films - Ericowi Fellnerowi i Timowi Bevanowi. Chcieli osadzić akcję opowieści w świecie międzynarodowej dyplomacji, w którym działania jednej osoby – lub jej słowa – mogą mieć znaczenie dla ludzi po przeciwnej stronie globu. Tak wspomina o tym Bevan, “Eric i ja już wiele lat temu myśleliśmy o pokazaniu na ekranie tłumaczki, kogoś, kto na stałe związany jest ze światem przywódców i polityków i kto pewnego dnia znajduje się w sytuacji mogącej na zawsze zmienić losy świata.” W tym samym czasie, Kevin Misher, wtedy szef produkcji Universal Pictures, poszukiwał do realizacji thrillera politycznego, czegoś w rodzaju klasycznej opowieści w stylu Hitchcocka, pełnej zwrotów akcji i intryg. Misher zwrócił się właśnie do Bevana i Fellnera, “Miałem bowiem nadzieję, że posiadają coś takiego w swojej bibliotece. Myślałem o thrillerze pokazującym współczesną, polityczną rzeczywistość.” Firma Working Title przedstawiła swój pomysł na scenariusz i projekt zaczął nabierać kształtów. Od samego początku ekipa realizacyjna wiązała swój projekt z siedzibą Organizacji Narodów Zjednoczonych. Jeszcze przed rozpoczęciem prac nad scenariuszem producenci udali się do ONZ, aby zebrać jak najwięcej potrzebnych informacji. “Spotkaliśmy się z oficerami ochrony, personele, tłumaczami, a także dokładnie przyjrzeliśmy się wnętrzu siedziby, co okazało się być bardzo inspirujące,” wspomina Misher. W tym czasie producenci rozpoczęli także poszukiwania odpowiedniego reżysera. Już od samego początku ich najpoważniejszym kandydatem był Sydney Pollack. Dzięki zbiegowi okoliczności, nagrodzony Oskarem® reżyser niezależnie przeczytał scenariusz i skontaktował się z producentami. Pollack szybko rozpoczął współpracę ze scenarzystami i zaangażował się w zbieranie informacji o procedurach ONZ, życiu tłumaczy i afrykańskich polityków. Podczas prac nad scenariuszem podjęto decyzję, aby główna bohaterka Silvia Broome oraz zagrożona głowa państwa pochodzili z całkowicie fikcyjnego afrykańskiego kraju. Pollack tak to wyjaśnia, “Nie chcieliśmy wykorzystać w scenariuszu istniejącego państwa, gdyż mogło powstać ryzyko, że nasz film zostanie potraktowany przez widzów jako dokument, a nie fikcyjny thriller. Staraliśmy się jednak być jak najbardziej autentyczni w tworzeniu historii fikcyjnego państwa i jego języka.” Kraj “Matobo” został stworzony w Afryce Południowej w sąsiedztwie Zimbabwe i Mozambiku – dwóch państw, które podobnie jak Matobo, zmagają się z wojną i niepokojami społecznymi. Charles Randolph wykreował całą polityczną rzeczywistość fikcyjnego państwa – walki post-kolonialne, zwalczające się plemiona i wszechobecna korupcja. Następnie, pracując z lingwistami, filmowcy wykreowali narodowy język Matobo - “Ku”, który dla wielu uszu będzie brzmiał bardzo realnie. Sydney Pollack wyjaśnia, “Udaliśmy się do centrum językowego w Anglii i wspólnie ze specjalistami pracowaliśmy, aby stworzyć język, który brzmiałby podobnie do Swahili i Shona – dwóch najpopularniejszych afrykańskich języków we wschodniej i południowej Afryce. Język Ku posiada elementy obu języków, ale także zawiera w sobie sporo bardzo unikalnych elementów… których Nicole Kidman nauczyła się płynnie używać.” Podczas, gdy stworzenie fikcyjnego afrykańskiego państwa było dla filmowców stosunkowo łatwe, kiedy doszło do pokazania na ekranie świata związanego z ONZ, Pollack chciał być tak autentyczny jak to tylko mogło być możliwe. Reżyser nie zrezygnował nawet wtedy, gdy ekipa otrzymała zwyczajowy już zakaz filmowania wewnątrz siedziby ONZ. Dzięki różnym powiązaniom, reżyser otrzymał w końcu możliwość porozmawiania z Sekretarzem Generalnym ONZ Kofi Annanem. “Jednym z powodów, dla których zdecydowałem się od razu wziąć udział w realizacji Tłumaczki była możliwość kręcenia scen wewnątrz siedziby ONZ. Na początku, naiwnie myślałem, że właśnie nasza ekipa będzie mogła cieszyć się tym przywilejem,” wspomina Pollack. “Potem dowiedzieliśmy się, że nikomu nie wolno wnosić kamer do wnętrza budynku i nigdy wcześniej nie zrobiono pod tym względem żadnego wyjątku. Ponieważ zbliżała się data rozpoczęcia zdjęć, zaczęliśmy przygotowywać miniatury i komputerowo generowane obrazy. Czułem jednak, że muszę jeszcze coś zrobić. Zacząłem dzwonić do każdego, o kim wiedziałem, że ma jakieś znajomości. W końcu udało mi się zaaranżować spotkanie z Kofi Annanem.” Annan był zaintrygowany spotkaniem z Pollackiem, który od samego początku był uczciwy, co do swoich zamiarów. Reżyser wyjaśnia, “Chciałem, aby było jasne, że nie zamierzam robić reklamówki ONZ, że rozmawiamy o fikcyjnym filmowym świecie. Powiedziałem mu także, że główna bohaterka grana przez Nicole Kidman jest bardzo oddana zasadom ONZ, że Silvia Broome to osoba, która dorastała obserwując polityczną przemoc i zawsze marzyła o pracy w dyplomacji. Wyjaśniłem również, że nasza historia opowiada o używaniu słów zamiast strzałów. To było naprawdę ważne spotkanie.” Ostatecznie Kofi Annan wydał zgodę na realizowanie zdjęć w budynku ONZ. Ekipa filmowa miała jednak uzyskać także zezwolenie od piętnastoosobowej Rady Bezpieczeństwa. Pollack jako pierwszy filmowiec uzyskał dostęp do takich sal jak sala Zgromadzenia Ogólnego, którą można czasem oglądać w wiadomościach. “Atmosfery tam panującej nie można oddać w inny sposób niż będąc tam na miejscu,” stwierdza Pollack.
Kobieta wplatana w międzynarodowy spisek: Nicole Kidman gra rolę tłumaczki przy ONZ, Silvii Broome
W samym sercu opowiadanej w filmie Tłumaczka historii, znajduje się tajemnicza postać Silvii Broome, typowej, anonimowej tłumaczki pracującej przy ONZ, która na skutek przypadkowo usłyszanej rozmowy zostaje uwikłana w międzynarodowy spisek. Silvia, która studiowała muzykę w Johannesburgu, filozofię na Sorbonie i językoznawstwo w Hiszpanii, jest błyskotliwą tłumaczką oddaną sztuce dyplomacji. Jej mroczna przeszłość sprawia jednak, że Silvia ma powody wątpić w bezpieczeństwo świata. Sydney Pollack od samego początku brał pod uwagę tylko jedną aktorkę. “Widziałem w tej roli tylko Nicole Kidman,” mówi Pollack. “Jednym z powodów był fakt, że nie jest Amerykanką i jest w niej coś egzotycznego i błyskotliwego. Naprawdę można uwierzyć w to, ze dorastała w południowej Afryce i biegle włada kilkoma językami. Silvia jest kimś, kto wierzy w siłę słów. Wierzy, że słowa mogą mieć taką samą moc jak pociski.” Pollack pracował już wcześniej z Kidman w trochę innych okolicznościach – wspólnie zagrali w filmie Stanleya Kubricka, Oczy szeroko zamknięte (Eyes Wide Shut) i wyprodukowali film Anthony’ego Minghelli Wzgórze nadziei (Cold Mountain) – i miał nadzieję, poprowadzić ją kiedyś jako reżyser. Pomimo tego, ze sama jest zdobywczynią nagrody Akademii®, Kidman przyznaje, że początkowo czuła się trochę onieśmielona. “Kiedy myślę o filmach Sydneya Pollacka, widzę od razu te wspaniałe kobiety, które reżyserował. Pracując z nim odkryłam także, że ma wyjątkowo świeże podejście do prowadzenia aktorów,” komentuje. Kidman była zachwycona nastrojową historią miłosną, która rozgrywa się obok głównej, pełnej suspensu akcji. “Film opowiada też o tym, co dzieje się z dwojgiem ludzi, którzy sporo w życiu wycierpieli, bardzo boją się zostać ponownie zranieni, spotykają się… i usiłują sobie zaufać,” mówi. “Pomiędzy Silvią i Tobinem rozwija się coś, co okazuje się być dużo silniejsze niż mogli sobie to wyobrazić na początku znajomości. Tłumaczka jest przede wszystkim thrillerem, ale opowiada także o przebaczeniu i sprawiedliwości – a to są integralne części życia człowieka.” Kidman była zafascynowana rzadko pokazywanym życiem tłumaczy pracujących przy ONZ. Tłumacze, których profesja uznawana jest za jedną z najbardziej intelektualnie wymagających i stresujących, są w stanie dokonywać interpretacji z prędkością światła oraz codziennie wznosić się na najwyższe poziomy zawodowstwa. Są bardzo inteligentni, często uzdolnienie muzycznie (dobry słuch okazuje się być bardzo ważny w ich pracy) i wszechstronnie wykształceni. Trzy języki to minimum, jakim muszą się posługiwać, ale wielu z nich mówi pięcioma, sześcioma czy nawet siedmioma językami. Tłumacze spędzają mnóstwo czasu samotnie, w dźwiękoszczelnych kabinach, co wymaga sporej siły charakteru. Właśnie taka siła charakteru pomaga Silvii Broome przetrwać okoliczności, w których przyszło jej się znaleźć. Pragnąc jak najlepiej wcielić się w swoją rolę, Kidman spędziła mnóstwo czasu na spotkaniach Rady Bezpieczeństwa, spotykała się z zawodowymi tłumaczami i współpracowała z nauczycielem dialektów Timem Monichem. Monich był pod wrażeniem pracy Kidman i jej skupienia na szczegółach. “Nicole miała przed sobą spore wyzwanie jako aktorka,” mówi Monich. “Silvia musi przecież płynnie posługiwać się fikcyjnym, afrykańskim językiem i aktorka powinna znaleźć sposób na to, aby bez wahania przechodzić z jednego języka na drugi – z angielskiego na Ku. To bardzo trudne, nawet dla najlepszych lingwistów. Na szczęście Nicole posiada świetny słuch. Bardzo dobrze radzi sobie z różnymi akcentami. A do tego potrafi ciężko pracować. Do roli w Tłumaczce musiała nie tylko nauczyć się Ku, ale także poćwiczyć hiszpański i francuski. Świetnie sobie z tym poradziła.”
Człowiek usiłujący znaleźć sens w nieprzewidywalnym świecie: Sean Penn gra agenta federalnego Tobina Kellera
Kiedy Nicole Kidman została już obsadzona w roli Silvii Broome, Sydney Pollack rozpoczął poszukiwania aktora, który zostać jej partnerem, sceptycznym agentem federalnym Tobinem Kellerem. Usiłując chronić Silvię, Tobin staje się coraz bardziej ciekawy jej przeszłości i sam zaczyna opowiadać o sobie, czego nigdy wcześniej nie robił. “Chciałem uniknąć konwencjonalnego romansu,” wyjaśnia reżyser. “Szukałem kogoś, kto byłby zupełnie różny od Silvii – jak olej i woda, papier ścierny i jedwab. Pomyślałem o Seanie Pennie, ale początkowo nie byłem przekonany, co do tego pomysłu,” kontynuuje. “Wszyscy darzą Seana niezwykłym szacunkiem, ale widzowie nie są przyzwyczajeni do tego typu ról w jego wykonaniu. Widzieliśmy go na ekranie w bardzo różnorodnych rolach, ale nigdy w głównej roli w thrillerze. Sean wykazał się jednak sporą odwaga i przyjął naszą propozycję.” Penn zwrócił uwagę na psychologiczne niuanse opowiadanej na ekranie historii. Mówi: “Ludzie muszą dokonywać w życiu ważnych wyborów. Muszą zdecydować czy powiedzieć prawdę, czy zachować ją w tajemnicy. Tobin Keller usiłuje zbudować opartą na zaufaniu relację z kobietą, której przeszłość to same tajemnice. To interesujący, bardzo ludzki problem. Cieszę się, że miałem okazję zrobić ten film w Sydneyem Pollackiem, który posiada umiejętność powiązania ze sobą osobistych i politycznych wątków.” Jeśli chodzi o Nicole Kidman, to szansa pracy z Pennem sprawiła, że rola Silvii stała się jeszcze bardziej ekscytująca. “Od razu wiedziałam, że Tobin jest tak samo interesującą i złożoną postacią jak Silvia,” mówi. “Związek między nimi jest wyjątkowy, dlatego też Sean był idealny do tej roli. Sean, Sydney i ja bardzo różnimy się w podejściu do świata, ale podczas zdjęć byliśmy idealnie ze sobą zsynchronizowani.” Mówi Sydney Pollack: “Praca z kimś takim jak Sean jest więcej niż ekscytująca. Nie chodzi tu tylko o jego talent i rzemiosło. Sean wie kim jest, czego chce, co mu się podoba i nie waha się wyrażać swojej opinii. Wszystko to wcale nie powoduje, że jest z nim trudno pracować. Po prostu trzeba odrobić zadanie domowe, a zostanie się sowicie wynagrodzonym.”
Organizacja Zjednoczonych Aktorów: Aktorzy z całego świata dołączają do obsady Tłumaczki
Obok Nicole Kidman i Seana Penna na ekranie pojawia się nominowana do Oskara® Catherine Keener, która wciela się w postać agentki Dot Woods. Pollack szukał do tej roli wszechstronnie utalentowanej aktorki. “Catherine jest świetną, bardzo niekonwencjonalną aktorką. Jest świeża, oryginalna i nigdy nie robi tego, czego można by się po niej spodziewać,” obserwuje reżyser. “Pomyślałem, że będzie bardzo wiarygodna w roli Dot.” Tak mówi o swojej roli Keener: “Tłumaczka opowiada rzeczach niedopowiedzianych, o sprawach, których się nie zauważa, o sekretach, które często nosimy w sobie. Moja bohaterka jest twarda i zdecydowana powstrzymać zbrodnię. Jest w niej jednak pewien rodzaj smutku i głębi, które sprawiają, że jest kimś więcej niż tylko agentką na tropie zbrodni.” Aktorka dodaje, “Praca z wszystkimi tymi ludźmi była dla mnie olbrzymim przywilejem. Nicole, Sean i Sydney wnieśli do projektu taką intensywność, że jestem pewna, iż widz do końca seansu będzie siedzieć na brzegu fotela z zaciśniętymi kciukami. Co więcej, okaże się, że będzie myślał o naszym filmie jeszcze przez kolejne trzy dni.” Inni aktorzy w rolach drugoplanowych to m.in. francusko / izraelski aktor Yvan Attal grający Philippe’a, tajemniczego afrykańskiego przyjaciela Silvii; Duńczyk - Jesper Christensen debiutujący w filmie amerykańskim jako Nils Lud, szef ochrony, a także Brytyjczyk Earl Cameron – dyktator Matobo, prezydent Edmund Zuwanie. Kompletując obsadę, Sydney Pollack zdecydował się także na zagranie niewielkiej roli w filmie – szefa jednostki zajmującej się ochroną zagranicznych dygnitarzy. W pozostałych rolach wystąpili - Maz Jobrani (Dziś 13, jutro 30), Yusef Gatewood (Cudowni chłopcy), Byron Utley (Malcolm X), Clyde Kusatsu (Hollywood Homicide), Eric Keenleyside (Dreamcatcher), David Zayas (Angels in America) oraz Terry Serpico (Hannibal).
Tam, gdzie kamera filmowa nie miała wcześniej dostępu: Thriller w korytarzach władzy
Kiedy Sydney Pollack otrzymał zezwolenie na realizowanie zdjęć wewnątrz siedziby ONZ, rozpoczęły się przygotowania do projektu, który okazał się niezapomnianym przeżyciem dla całej ekipy i członków obsady aktorskiej. Chociaż informacje o ONZ prawie codziennie trafiają do gazet, bardzo niewiele osób widziało wnętrze tej instytucji. Od samego początku, reżyser czuł się odpowiedzialny za obraz Organizacji Narodów Zjednoczonych, jaki pojawi się na ekranie. “W pewnym sensie, bycie pierwszym filmowcem realizującym zdjęcia w siedzibie ONZ było zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem,” mówi Pollack. “Błogosławieństwem, ponieważ byliśmy pod wielkim wrażeniem możliwości wejścia do tego budynku, a przekleństwem, ponieważ czuliśmy się trochę sparaliżowani tym wyzwaniem.” Siedziba Organizacji Narodów Zjednoczonych na Manhattanie została zbudowana w 1946 roku na ziemi podarowanej przez Johna Rockefellera, Jr. Wejście do budynku jest prawie jednoznaczne ze znalezieniem się poza granicami Stanów Zjednoczonych. Zaprojektowana przez takich architektów jak Le Corbusier, Oscar Niemeyer i Walter K. Harrison, siedziba ONZ składa się z czterech budynków: Sekretariatu, Zgromadzenia Ogólnego, budynku Konferencyjnego i biblioteki Dag Hammarskjöld. 39-piętrowy Sekretariat z obudową z zielonego szkła pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych, klasycznych nowojorskich budynków. Do Sekretariatu przylega pięciopiętrowy budynek Zgromadzenia Ogólnego, w którym regularnie spotykają się głowy państw. Przez prawie 5 miesięcy ekipa realizacyjna filmu Tłumaczka miała pełny dostęp do prawie wszystkich budynków ONZ. Jedynymi restrykcjami były te nakazujące realizację zdjęć po godzinach pracy urzędników i w weekendy. Wkrótce po otrzymaniu zielonego światła, Sydney Pollack rozpoczął konsultacje z zespołem scenograficznym. Podjęto decyzję, aby wnętrza przedstawić w sposób jak najbardziej autentyczny. Scenograf Jon Hutman wyjaśnia: “Bardzo niewiele zrobiliśmy, aby przystosować wnętrza siedziby ONZ do odegrania roli scenografii filmowej. Jest w tych budynkach coś tak niesamowicie idealistycznego, że pragnęliśmy pokazać to na ekranie w sposób naturalny.” Autor zdjęć, Darius Khondji komentuje: “Kiedy po raz pierwszy wszedłem do tego budynku, natychmiast pomyślałem, ze jest bardzo piękny. Tak byłem nim zainspirowany, że zdecydowałem się zrobić coś, czego normalnie nie robię. Pracując w obiektach zdjęciowych przeważnie coś zmieniam, oświetlam. W tym przypadku zdecydowałem się na prawie naturalne oświetlenie i zrezygnowałem ze zbytniej korekcji barw. Poczułem, że ten budynek stał się samoistnym bohaterem filmu. Mieliśmy do czynienia z Nicole Kidman, Seanem Pennem, Catherine Keener i siedzibą ONZ!”. Kilka znaczących scen zostało nakręconych wewnątrz budynku Zgromadzenia Ogólnego. Na ekranie widać wyraźnie słynne podium z zielonego marmuru, ścianę z olbrzymim symbolem ONZ i ustawionymi w kształcie podkowy rzędami biurek. Po to, aby oddać elektryzującą atmosferę posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego – mnóstwo kolorów, akcentów z całego świata – ekipa produkcyjna wypełniła salę 1200 statystami ubranymi w garnitury i stroje narodowe. Poproszono także kilku prawdziwych członków Zgromadzenia o udział w scenie. Filmowanie wewnątrz siedziby ONZ było także pod pewnymi względami uciążliwe. Za każdym razem, kiedy miało miejsce kręcenie poszczególnych scen, ekipa i aktorzy spotykali się z podejmowanymi przez ochronę nadzwyczajnymi środkami ostrożności. Zarówno gwiazdy, jak i statyści i rekwizytorzy musieli nosić specjalne identyfikatory i codziennie przechodzić przez skomplikowane systemy zabezpieczeń. Sprzęt filmowy był regularnie sprawdzany przez specjalnie wyszkolone psy.
Sprawić, aby suspens sięgał trzewi: Wizualny projekt filmu Tłumaczka
Podobnie jak opowiadana w Tłumaczce historia, także wygląd filmu składa się z kontrastów – jasny i ciemny, prywatny i globalny, cichy i wybuchowy. Wykorzystując ulice Manhattanu jako kontrastu dla środowiska ONZ, filmowcy realizowali zdjęcia w takich miejscach jak nowojorskie metro, część Brooklynu zwana Crown Heights, Long Island City, Battery i East Village, gdzie mieszkała Silvia. Kiedy ekipa przeniosła się na ulice miasta, Pollack zdecydował się wykorzystać wizualną różnorodność Nowego Jorku. “Nowy Jork nie jest miastem, w którym łatwo realizuje się filmy,” mówi Pollack. “Jest jednak bardzo bogaty od strony wizualnej. Kręcenie na ulicach było swego rodzaju energetycznym antidotum na przebywanie w świetnie zorganizowanym środowisku ONZ. W siedzibie ONZ mamy do czynienia z idealistycznymi, uporządkowanymi wnętrzami; na ulicach jest to radosne, chaotyczne szaleństwo. Kontrast jest po prostu fantastyczny.” Kontrasty były także niezwykle ważne w pracy scenografa Jona Hutmana i projektantki kostiumów Sarah Edwards. Aby stworzyć dwa zupełnie odrębne światy Silvii i Tobina, Hutman musiał jednocześnie szukać inspiracji w kolorowych afrykańskich projektach i ascetycznych wzorach dominujących w otoczeniu agentów FBI. Mając nadzieję, że to właśnie apartament Silvii przyczyni się do poznania prawdy o jej tajemnicach, Hutman zbudował pełnowymiarowy model mieszkania w olbrzymiej zbrojowni na Brooklynie. “Silvia jest bardzo złożoną postacią. Sporo myśleliśmy o tym, czym kobieta mieszkająca w Ameryce jako obcokrajowiec – mówiąca siedmioma językami, ale nie czująca się w Nowym Jorku jak w domu – może się otaczać,” mówi Hutman. “Jej mieszkanie posiada unikalną atmosferę. Nie tylko z powodu rzeczy, które ze sobą przywiozła – afrykańskie maski, zdjęcia z dzieciństwa – ale także z powodu tego, jak żyje. Całe jej otoczenie skomponowane jest z subtelnych detali.” Kiedy ekipa rozpoczęła odtwarzanie biur agencji wywiadu i pokojów przesłuchań, Hutman zdecydował się na całkowity realizm. “Sydney uwielbia proces dokumentacji, dlatego byliśmy zarówno w biurach CIA i FBI, jak i w biurach ochrony siedziby ONZ. Zebraliśmy mnóstwo szczegółowych informacji na temat ich wyglądu.” Projektantka kostiumów, Sarah Edwards także dokładnie przygotowała się do procesu produkcji. Przyjrzała się autentycznym strojom noszonym przez głowy państwa i personel ONZ. Chociaż pracownicy ONZ posiadają standardowe uniformy, poproszono Edwards, aby ze względów bezpieczeństwa nie odtwarzała ich ze wszystkim szczegółami. “Było to dosyć skomplikowane zadanie, ponieważ z jednej strony chcieliśmy, aby kostiumy wyglądały autentycznie dla każdego, kto kiedykolwiek był w siedzibie ONZ, a z drugiej strony musiały pewnymi elementami różnić się od oryginałów. Końcowy efekt jest taki, ze tylko dobrze wyszkolone oko może dostrzec różnicę,” mówi Edwards. Jeśli chodzi o ubrania noszone przez delegatów ONZ, Edwards skupiła się na współczesnej światowej modzie. “Obecnie w ONZ reprezentowanych jest 191 krajów, dlatego musieliśmy zapoznać się z estetyką każdego z nich! Wykonaliśmy zdjęcia każdej ze 191 delegacji i dokładnie je przestudiowaliśmy. Dlatego każdy statysta wygląda maksymalnie autentycznie,” wyjaśnia Edwards. “Odwiedziliśmy chyba każdy sklep na terenie Nowego Jorku – od Bloomingdale do tanich sklepów.” Realizm był także podstawą kostiumów, jakie Edwards zaprojektowała dla Nicole Kidman, Seana Penna i Catherine Keener. “Sydney bardzo wyraźnie zaznaczył, że chce, aby Nicole, Sean i Catherine wyglądali jak zwykli, realni ludzie,” komentuje. “Stworzyliśmy więc dla nich ubrania, które były mieszanka zwyczajnej codziennej odzieży z droższymi elementami. Wydaje mi się, że w ten sposób zamysł reżysera został zrealizowany. Ubrania Nicole są klasyczne i proste. To głównie blezery i spodnie, które pasują do inteligencji i profesjonalizmu Silvii. Stroje Catherine też są proste. Przeważnie nosi kostiumy ze spodniami. Jeśli chodzi o postać graną przez Seana, nie mieliśmy zbytniej swobody działania. Ma na sobie głównie to, co noszą agenci federalni – garnitur, krawat, biała koszula.” Ogólny wygląd filmu jest dziełem twórczego autora zdjęć Dariusa Khondji, który wcześniej zrealizował zdjęcia do m.in. takich filmów jak stylowy thriller Siedem (Seven) czy Stealing Beauty Bernardo Bertolucciego. Khondji zawsze chciał wziąć udział w produkcji thrillera politycznego, dlatego natychmiast przyjął propozycję współpracy z Sydney’em Pollackiem. Tak o tym mówi, “Jestem olbrzymim fanem thrillerów politycznych z lat 70-tych – Trzy dni kondora (Three Days of the Condor) Sydneya Pollacka, Wszyscy ludzie prezydenta (All The President’s Men) czy The Parallax View. Uwielbiam ten styl narracji. Poza tym dla mnie, jako operatora, szansa pracy z tak fantastycznymi aktorami jak Nicole i Sean jest naprawdę czymś fascynującym.” Khondji ściśle współpracował z Pollackiem, aby osiągnąć odpowiednią intensywność wizualną. “Niezależnie od tego czy pokazujemy niezwykłe, poetyckie piękno danego miejsca, czy tworzymy mroczną atmosferę zagrożenia, zawsze najważniejsza jest wiarygodność. Potem można zająć się stylizacją. Sydney dał mi w tym zakresie dużo swobody.”
O obsadzie
Nicole Kidman (Silvia Broome) po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę amerykańskich widzów w 1989 roku rolą w świetnie przyjętym thrillerze psychologicznym Martwa cisza (Dead Calm). Za rolę Virginii Woolf w filmie Godziny (The Hours) w reżyserii Stephena Daldry – adaptacja nagrodzonej Pulitzerem powieści Michaela Cunninghama - Kidman zdobyła nagrodę Akademii® dla Najlepszej Aktorki. Za tę rolę otrzymała także Złoty Glob, nagrodę BAFTA, Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu filmowym w Berlinie. Została również nominowana do nagrody Gildii Aktorów Filmowych. W 2004 roku, Kidman wystąpiła w prowokacyjnym filmie Larsa von Triera, Dogville, u boku Chloë Sevigny, Jeremy’ego Daviesa, Paula Bettany, Lauren Bacall i Stellana Skarsgårda. Zagrała ponadto w thrillerze psychologicznym Birth, z Lauren Bacall, Danny’m Huston i Anne Heche, z reżyserii Jonathana Glazera (Sexy Beast). Za rolę w Birth otrzymała nominację do Złotego Globu (siódma nominacja aktorki). W grudniu 2003 roku, Kidman otrzymała nominację do Złotego Globu za kreację w filmie Wzgórze nadziei (Cold Mountain) w rezyserii Anthony’ego Minghelli. Inne filmy w dorobku aktorki to innowacyjny musical w reżyserii Baza Luhrmanna - Moulin Rouge (Złoty Glob dla aktorki i nominacja do Oskara®), thriller psychologiczny Alejandro Amenabara Inni (The Others) – nominacja do Złotego Globu, Za wszelką cenę (To Die For) Gusa Van Santa – kolejny Złoty Glob dla aktorki za rolę Susan Stone oraz nominacja do BAFTA, Piętno (The Human Stain) Roberta Bentona, Dziewczyna na urodziny (Birthday Girl), Oczy szeroko zamknięte (Eyes Wide Shut) Stanleya Kubricka, Totalna magia (Practical Magic), The Peacemaker; Portret damy (The Portrait of a Lady) Jane Campion, Szybki jak błyskawica (Days of Thunder); Billy Bathgate (nominacja do Złotego Globu); Malice; Gra o życie (My Life); Za horyzontem (Far and Away) Rona Howarda, Batman Forever Joela Schumachera, Żony ze Stepford (The Stepford Wives). W 1998 roku, Kidman zadebiutowała na londyńskiej scenie w dokonanej przez Davida Hare adaptacji sztuki The Blue Room w reżyserii Sama Mendesa. Urodzona na Hawajach, Kidman przeniosła się z rodzicami do Australii, gdzie dorastała. Jej ojciec jest wykładowcą na wydziale biochemii, a matka pielęgniarką. Kidman uczęszczała na lekcje baletu, a w wieku 14 lat zadebiutowała w filmie australijskim pt. Bush Christmas. Dzięki roli w mini-serii Vietnam, z dnia na dzień została gwiazdą australijskiej telewizji. Kolejnym ważnym serialem, w którym zagrała już po swoim udziale w Martwej ciszy (Dead Calm) był serial zatytułowany Bangkok Hilton. Kidman pojawi się wkrótce na ekranie w komedii Bewitched w reżyserii Nory Ephron. Zdobywca nagrody Akademii®, Sean Penn (Tobin Keller), którego kariera filmowa trwa już ponad 20 lat, jest już ikoną amerykańskiego kina. Aktor był już czterokrotnie nominowany do nagrody Akademii® - Przed egzekucją (Dead Man Walking), Słodki drań (Sweet and Lowdown), I Am Sam – a ostatnio, w 2003 roku, otrzymał Oskara® za rolę w filmie Clinta Eastwooda Rzeka tajemnic (Mystic River) – także nagroda Złotego Globu. Penn zadebiutował na ekranie w 1981 roku w filmie Harolda Beckera Taps. W 1982 roku zagrał Jeffa Spicoli w przeboju Amy Heckerling Fast Times at Ridgemont High. Penn pojawił się w prawie 30 filmach – Sokół i koka (The Falcon and the Snowman), At Close Range, Colors, Ofiary wojny (Casualties of War), Nie jesteśmy aniołami (We’re No Angels), Stan łaski (State of Grace), Życie Carlita (Carlito’s Way), U Turn, Cienka czerwona linia (The Thin Red Line), She’s So Lovely (Najlepszy Aktor – festiwal filmowy w Cannes, 1997), Hurlyburly (Najlepszy Aktor – festiwal filmowy w Wenecji, 1998), 21 gramów (21 Grams), The Assassination of Richard Nixon. Penn jest także reżyserem - The Indian Runner (1991), The Crossing Guard z Jackiem Nicholsonem, Davidem Morse, Anjelicą Huston i Robin Wright Penn, Obietnica (The Pledge). Ostatnio, Penn wyreżyserował amerykańską część filmu dokumentalnego 11’09’01. Penn pojawi się wkrótce na ekranie w filmie Stevena Zailliana All The King’s Men. Catherine Keener (agentka Dot Woods) wystąpi w 2005 roku w kilku bardzo interesujących projektach filmowych. Oprócz Tłumaczki będzie ją można oglądać w filmie Rebecci Miller The Ballad of Jack and Rose z Danielem Day-Lewisem; Capote z Philipem Seymourem Hoffmanem, Friends with Money Nicole Holofcener z Jennifer Aniston, Frances McDormand i Joan Cusack w rolach głównych, The 40 Year Old Virgin w reżyserii Judd Apatow. Za rolę w filmie Holofcener Lovely & Amazing, Keener otrzymała w 2003 roku nominację do nagrody Independent Spirit. W 2000 roku, Keener została nominowana do nagrody Akademii® za rolę Maxine w filmie Spike’a Jonze Być jak John Malkovich (Being John Malkovich). Inne filmy w jej dorobku to Adaptacja (Adaptation); S1m0ne Andrew Niccola; Full Frontal i Co z oczu, to z serca (Out of Sight) Stevena Soderbergha, Death to Smoochy Danny’ego DeVito, Your Friends & Neighbors Neila LaBute, Walking and Talking Holofcener, Simpatico oraz Box of Moonlight, Johnny Suede, Living in Oblivion i The Real Blonde – wszystkie cztery w reżyserii Toma DiCillo. Na małym ekranie można było oglądać Keener w filmie HBO If These Walls Could Talk w reżyserii Nancy Savoca, Seinfeld (gościnnie). Na scenie, aktorka wystąpiła u boku Edwarda Nortona w sztuce Langforda Wilsona Burn This. Jesper Christensen (Nils Lud), jeden z czołowych duńskich aktorów teatralnych i filmowych, zadebiutował w Hollywood właśnie rolą w filmie Tłumaczka. Ostatnio można go było oglądać w takich filmach europejskich jak Drabet Pera Fly, Baby Lindy Wendel, Møgunger Giacomo Campeotto, Kommer du med mig då? Kjella Grede, Arven Pera Fly, Små ulykker Annette K. Olesen oraz Okay Jespera W. Nielsena. Christensen otrzymał nagrodę duńskich krytyków filmowych oraz Duńskiej Akademii Filmowej za rolę w filmie The Bench. Aktor gra w najlepszych kopenhaskich teatrach w sztukach Szekspira, Moliera, O’Neilla, Czechowa, Sartre’a, Fassbindera, Gorkiego, Schillera i Holberga, między innymi.
O filmowcach
19 filmów wyreżyserowanych przez Sydneya Pollacka (reżyser, producent wykonawczy) zostało uhonorowanych 46-cioma nagrodami Akademii®, w tym trzema dla Pollacka za reżyserię i dwoma w kategorii Najlepszy Film. Jego film Pożegnanie z Afryką (Out of Africa) zdobył siedem Oskarów® (w tym dla Najlepszego Filmu i za reżyserię). Filmy w reżyserii Pollacka to Random Hearts, Sabrina, Firma (The Firm), Pożegnanie z Afryką (Out of Africa), Tootsie, Absence of Malice, The Electric Horseman, Trzy dni kondora (Three Days of the Condor), Tacy byliśmy (The Way We Were), Jeremiah Johnson oraz Czyż nie dobija się koni? (They Shoot Horses, Don’t They?). Pollack zdobył nagrodę nowojorskich krytyków za film Tootsie oraz nagrodę Davida di Donatello za Trzy dni kondora (Three Days of the Condor). Jest także dwukrotnym zdobywcą Złotego Globu oraz nagród na festiwalach w Brukseli, Belgradzie, San Sebastian, Moskwie. Amerykański Instytut Filmowy uznał Tootsie za drugą najlepszą komedię wszechczasów, a filmy Tacy byliśmy (The Way We Were) i Pożegnanie z Afryką (Out of Africa) znajdują się na liście 100 najlepszych filmów romantycznych. Jako aktor, Pollack pojawił się w filmie Woody Allena Mężowie i żony (Husbands and Wives), w Graczu (The Player) Roberta Altmana, Ze śmiercią jej do twarzy (Death Becomes Her) Roberta Zemeckisa, A Civil Action, Oczy szeroko zamknięte (Eyes Wide Shut) Stanleya Kubricka, Changing Lanes Rogera Michella. W telewizji można go było oglądać w Mad About You i Will & Grace. W 1985 roku, Pollack założył firmę Mirage Productions. Pod jej szyldem wyprodukował takie filmy jak Uznany za niewinnego (Presumed Innocent), Wspaniali bracia Baker (The Fabulous Baker Boys), White Palace, Major League, Dead Again, Searching for Bobby Fisher, Rozważna i romantyczna (Sense and Sensibility), Utalentowany pan Ripley (The Talented Mr. Ripley) oraz Wzgórze nadziei (Cold Mountain). W 2000 roku, jego partnerem produkcyjnym został Anthony Minghella. Charles Randolph (scenariusz) zadebiutował jako scenarzysta filmem w reżyserii Alana Parkera The Life of David Gale, z Kevinem Spacey, Kate Winslet i Laurą Linney w rolach głównych. Wcześniej, Randolph przez 8 lat wykładał filozofię na uniwersytecie w Wiedniu. Scott Frank (scenariusz) dorastał w Los Gatos w Kalifornii. W 1982 roku ukończył studia na Wydziale Filmowym University of California w Santa Barbara. Jest autorem takich scenariuszy jak Co z oczu, to z serca (Out of Sight) – nominacja do nagrody Akademii® za Najlepszy Scenariusz Adaptowany, Raport mniejszości (Minority Report) – nagroda Saturn, Dorwać małego (Get Shorty) – nominacja do nagroda WGA, Dead Again oraz Little Man Tate. Steven Zaillian (scenariusz) otrzymał nagrodę Akademii® za scenariusz do filmu Stevena Spielberga Lista Schindlera (Schindler’s List). Jego dorobek obejmuje scenariusze do takich filmów jak Sokół i koka (The Falcon and the Snowman) Johna Schlesingera, Przebudzenia (Awakenings) Penny Marshall – pierwsza nominacja do Oskara®, Searching for Bobby Fischer, Jack the Bear Marshalla Hershkovitza, Stan zagrożenia (Clear and Present Danger) Philipa Noyce, A Civil Action, Gangi Nowego Jorku (Gangs of New York) Martina Scorsese – trzecia nominacja do nagrody Akademii®. Zaillian napisał ostatnio scenariusze do dwóch filmów Ridleya Scotta, Hannibal i Helikopter w ogniu (Black Hawk Down). Wkrótce zajmie się reżyserią filmu All the King’s Men na podstawie własnego scenariusza z Seanem Pennem w roli głównej. Prowadzona od 1992 roku przez Tima Bevana (producent) i Erica Fellnera (producent), firma Working Title (założona w 1983 roku) stała się czołową europejską firmą produkcyjną. Pod jej szyldem wyprodukowanych zostało ponad 70 filmów, które zgromadziły na całym świecie trzy miliardy dolarów wpływów, zostały uhonorowane 4 nagrodami Akademii®, 20 nagrodami Brytyjskiej Akademii Filmowej i licznymi nagrodami festiwali filmowych w Cannes i Berlinie. Firma Working Title Films wyprodukowała cieszące się olbrzymią popularnością komedie romantyczne, takie jak Cztery wesela i pogrzeb (Four Weddings and a Funeral), Notting Hill, Dziennik Bridget Jones (Bridget Jones’s Diary), W pogoni za rozumem (Bridget Jones: The Edge of Reason) i To właśnie miłość (Love Actually) z Hugh Grantem w roli głównej. Firma od dawna współpracuje także z braćmi Coen – nagrodzone Oskarem® Fargo; The Hudsucker Proxy; The Big Lebowski; Bracie, gdzie jesteś? (O Brother, Where Art Thou?); oraz Człowiek, którego nie było (The Man Who Wasn’t There). Inne filmy wyprodukowane przez Working Title to m.in. Przeboje i podboje (High Fidelity) Stephena Frearsa, Był sobie chłopiec (About a Boy) Chrisa Weitza i Paula Weitza, Kapitan Corelli (Captain Corelli’s Mandolin) Johna Maddena z Nicolasem Cage i Penelope Cruz; Przed egzekucją (Dead Man Walking) Tima Robbinsa z Susan Sarandon i Seanem Pennem; Pożyczalscy (The Borrowers) w reżyserii Petera Hewitta, Elizabeth, Bean, 40 dni, 40 nocy (40 Days & 40 Nights), The Guru, Johnny English, Ned Kelly, The Shape of Things, Thunderbirds oraz Wimbledon. W 1999 roku została założona firma WT², której celem było produkowanie niskobudżetowych projektów filmowych Working Title. Pierwszym filmem WT² był przebój Billy Elliot w reżyserii Stephena Daldry. Pozostałe filmy WT² to Ali G Indahouse Marka Myloda z Sachą Baronem Cohenem, Long Time Dead, My Little Eye, The Calcium Kid z Orlando Bloomem, Wysyp żywych trupów (Shaun of the Dead) Edgara Wrighta z Simonem Peggiem, Inside I’m Dancing w reżyserii Damiena O’Donnella, Mikybo & Me Terry Loane’a z Julie Walters, Ciaranem Hindsem, Adrianem Dunbarem, Giną McKee i Susan Lynch. Kevin Misher (producent) - Rudy z Seanem Astinem, Donnie Brasco w reżyserii Mike’a Newella z Johnny’m Deppem w roli głównej, Szybcy i wściekli (The Fast and The Furious) z Paulem Walkerem i Vinem Dieselem, Poznaj mojego tatę (Meet the Parents) w reżyserii Jaya Roacha, Co z oczu, to z serca (Out of Sight), Kolekcjoner kosci (The Bone Collector), U-571, Mumia (The Mummy), Powrót mumii (The Mummy Returns), Patch Adams, Hannibal, Erin Brockovich – film został nominowany do pięciu nagród Akademii®, Król Skorpion (The Scorpion King). Film reżysera i scenarzysty Anthony’ego Minghella (producent wykonawczy), Angielski pacjent (The English Patient) zdobył w 1996 roku dziewięć nagród Akademii®, w tym dla Najlepszego Filmu i Najlepszego Reżysera. W filmie opartym na powieści Michaela Ondaatje wystąpili - Ralph Fiennes, Juliette Binoche, Kristin Scott Thomas i Willem Dafoe. Angielski pacjent (The English Patient) zdobył także dwa Złote Globy i sześć nagród BAFTA. Minghella wyreżyserował ostatnio i napisał scenariusz do filmu Wzgórze nadziei (Cold Mountain) z Nicole Kidman, Jude’em Law i Renée Zellweger – film został nominowany do siedmiu Oskarów®. W 1999 roku, Minghella otrzymał nagrodę dla Najlepszego Reżysera przyznawaną przez National Board of Review za film Utalentowany pan Ripley (The Talented Mr. Ripley). Scenariusz został oparty na klasycznej powieści Patricii Highsmith, a wystąpili w nim Matt Damon, Gwyneth Paltrow i Jude Law. Pierwszym filmem reżysera była produkcja Truly, Madly, Deeply, z Juliet Stevenson i Alanem Rickmanem (BAFTA), a kolejnym - Mr. Wonderful z Mattem Dillonem, Mary Louise Parker i Williamem Hurtem. Anthony Minghella urodził się w 1954 roku na Isle of Wight. Jego rodzice są Włochami. Do roku 1981, reżyser wykładał dramat na University of Hull. Napisał także kilka sztuk scenicznych - Child’s Play, Whale Music, A Little Like Drowning, Two Planks and a Passion, Made in Bangkok oraz Love Bites. Jego telewizyjna trylogia zatytułowana What If It’s Raining? została świetnie przyjęta w całej Europie. Stworzył też popularny serial telewizyjny Inspector Morse, i napisał scenariusze do dziewięciu filmów telewizyjnych z serii The Storyteller dla Jima Hensona i NBC – nagroda Emmy i BAFTA. W 2000 roku, Minghella współpracuje z Sydney’em Pollackiem w firmie Mirage Enterprises. Jako producent wykonawczy wziął udział w realizacji takich filmów jak Niebo (Heaven), Iris i The Quiet American. Od grudnia 2002 roku, Anthony Minghella jest szefem Brytyjskiego Instytutu Filmowego. Nominowany do Oskara® Darius Khondji, A.S.C., A.F.C. (zdjęcia) ukończył Szkołę Filmową New York University oraz zajęcia na ICP (Międzynarodowe Centrum Fotografii). Kiedy zrealizował swój pierwszy film jako autor zdjęć, przez cały czas kontynuował pracę w reklamie robiąc zdjęcia dla takich reżyserów jak David Fincher, Jean-Baptiste Mondino, Chris Cunningham, Lars von Trier czy William Klein. Khondji został nominowany do nagrody Akademii® oraz nagrody BAFTA w 1997 roku za zdjęcia do filmu Evita w reżyserii Alana Parkera. Inne filmy w jego dorobku to Anything Else Woody Allena, Azyl (The Panic Room) i Siedem (Seven) Davida Finchera, Niebiańska plaża (The Beach) Danny’ego Boyle; Dziewiąte wrota (The Ninth Gate) Romana Polańskiego, In Dreams Neila Jordana; Alien: Resurrection Jean-Pierre Jeuneta; Stealing Beauty Bernardo Bertolucciego; Miasto zaginionych dzieci (The City of Lost Children) i Delicatessen Marca Caro i Jean-Pierre Jeuneta (oba filmy zostały nominowane do Cezara za Najlepsze Zdjęcia). Ostatnio można było oglądać zdjęcia autorstwa Khondji w filmie Working Title Wimbledon, z Paulem Bettany i Kirsten Dunst w rolach głównych. Film wyreżyserował Richard Loncraine. Jon Hutman (scenografia) przygotował ostatnio scenografię do komedii Nancy Meyers Lepiej późno, niż później (Something’s Gotta Give) z Diane Keaton i Jackiem Nicholsonem w rolach głównych. Pozostałe filmy w jego dorobku to Dreamcatcher Lawrence Kasdana, Czego pragną kobiety (What Women Want) Nancy Meyers, Coyote Ugly Davida McNally, Mumford, trzy filmy w reżyserii Roberta Redforda: Zaklinacz koni (The Horse Whisperer), Quiz Show i A River Runs Through It, a także Lolita Adriana Lyne, Francuski pocałunek (French Kiss), Nell Michaela Apteda, Flesh and Bone Stephena Klovesa, Little Man Tate Jodie Foster, Trespass Waltera Hilla, Meet the Applegates Michaela Lehmanna, Taking Care of Business Arthura Hillera, Ruthless People, Kocham cię na zabój (I Love You to Death) oraz Boxing Helena. Jon Hutman wyprodukował serię telewizyjną Gideon’s Crossing, a także wyreżyserował kilka jej odcinków. Wyreżyserował także jeden z odcinków telewizyjnego Prezydenckiego pokera (The West Wing). William Steinkamp, A.C.E. (montaż) otrzymał nominacje do nagrody Akademii® za montaż dwóch filmów Sydneya Pollacka - Tootsie i Pożegnanie z Afryką (Out of Africa) oraz za film Wspaniali bracia Baker (The Fabulous Baker Boys). Steinkamp i Pollack współpracowali podczas realizacji filmów Random Hearts, Firma (The Firm) oraz Hawana (Havana). Filmografia Steinkampa obejmuje takie pozycje jak Runaway Jury, Don’t Say A Word, Heartbreakers, Mumford, Goodbye Lover, Kolekcjoner (Kiss the Girls), Czas zabijania (A Time to Kill), Więźniowie nieba (Heaven’s Prisoners), Zapach kobiety (Scent of a Woman), Man Trouble, Scrooged, Adventures in Babysitting, White Nights, Against All Odds, King of the Mountain oraz Hide in Plain Sight. Sarah Edwards (kostiumy) - Uptown Girls Boaza Yakina, Igby Goes Down Burra Steersa, The Perfect You, Jack Frost oraz The Last Days of Disco, Wielkie nadzieje (Great Expectations), Adwokat diabła (The Devil’s Advocate), Lolita i The Pallbearer (cztery ostatnie filmy – asystentka kostiumografa). Edwards jest córką uznanej projektantki kostiumów teatralnych Jane Greenwood. James Newton Howard (muzyka) jest jednym z najbardziej płodnych kompozytorów Hollywood. Ma w swoim dorobku muzykę do ponad 90 filmów. Otrzymał sześć nominacji do nagrody Akademii®, dwie nominacje do Złotego Globu i nominację do nagrody Grammy. Jego dorobek obejmuje tak różnorodne filmy jak Szósty zmysł (The Sixth Sense), Znaki (Signs), Ścigany (The Fugitive), Pretty Woman, Książę przypływów (The Prince of Tides), Grand Canyon, Dave, Lęk pierwotny (Primal Fear), Glengarry Glen Ross, Adwokat diabła (The Devil’s Advocate), Dinosaur, Piotruś Pan (Peter Pan), Hidalgo – ocean ognia (Hidalgo) z Viggo Mortensenem; Osada (The Village) M. Night Shyamalana – szósta nominacja kompozytora do Oskara®, Zakładnik (Collateral) Michaela Manna. Wkrótce na ekrany wejdzie kolejny film z muzyką Howarda w rezyserii Christophera Nolana zatytułowany Batman Begins, z Christianem Bale w roli głównej. Howard uczęszczał do Akademii Muzycznej w Santa Barbara, oraz studiował w Szkole Muzycznej University of Southern California. Kompozytor spędził dwa lata przygotowując sesje nagraniowe dla takich wykonawców jak m.in. Carly Simon czy Ringo Starr. Nagrał także dwa solowe albumy. W 1975 roku dołączył do zespołu Eltona Johna, w którym zajmował się orkiestracją i aranżacjami instrumentów smyczkowych. Zyskawszy zasłużoną opinię jednego z najlepszych muzyków w przemyśle, Howard współpracował z takimi ikonami współczesnej muzyki rozrywkowej jak Barbra Streisand, Randy Newman, Rickie Lee Jones, Chakha Khan, Olivia Newton-John, Earth Wind and Fire, Bob Seger, Rod Stewart i Glen Frey, między innymi.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.