Kurdowie z Iraku, potomkowie Sumeru i Babilonu wyznają Islam. Film pokazuje ich w cieniu Saddama Husajna, Araba, truciciela gazem, ludojada. Kurdowie uciekają na Północ, skąd mogą być deportowani. Turcja nie uznaje istnienia Kurdów. Traktują ich jako migrantów zarobkowych, uciekających przed biedą do lepszego świata. Ich życie na pustyni wydaje się nierealne- mają płatną edukację w czasie wojny, to dziwna rzecz. Tak zorganizowana edukacja jest luksusem, świadczącym o tym, że oni już do swojej wędrówki przywykli, jak Cyganie. Do ''wędrówki'', która jest niczym więcej, niż ucieczką przed gazem i o tym najłatwiej zapominać. Inne narody nie były do tego zdolne, gdy poszły w rozsypkę. Czy jest coś, co by mogło ich zatrzymać przed przyjściem do nas? Czy nie mają moralnego prawa ratować swojego życia? Tymczasem w Syrii i Sudanie dokonuje się to samo, ale na sucho. Ludzie są rozstrzeliwani, zrzucani z dachów, ćwiartowani żywcem, a gdy uciekają, topią się w morzu. Może też mają edukację.