Wyczuwam inspirację tym jakże męczącym dziełem literackiej noblistki. To też historia żony zniszczonej przez męża-erotomana, tyle że tam kobieta się nie buntuje. Opisane w dość obrzydliwy sposób, tak że człowiek zaczyna się zastanawiać, jakie problemy z ludzką seksualnością ma autorka.

"Kiedy AIDS dociera do ostatniej alpejskiej doliny, dyrektor fabryki papieru rezygnuje z wizyt w burdelach, a swoje żądze zaspokaja w domu, bez skrupułów wykorzystując żonę Gerti. Kobieta, zredukowana do cech płciowych, o każdej porze dnia ma być do dyspozycji męża, który całkowicie ignoruje jej pragnienia. Gerti porzuca męża i nawiązuje romans z Michaelem - studentem, który odnajduje ją pewnego dnia pijaną w śniegu. Próby odzyskania godności kończą się jednak niepowodzeniem, a powrót do męża - tragedią...
Książka jeszcze przed pojawieniem się na rynku wydawniczym wzbudzała ogromne emocje, ponieważ autorka w kilku wywiadach zapowiadała, że pracuje nad kobiecą powieścią porno. W rezultacie powstało błyskotliwe antyporno, krytyka brutalnego języka mężczyzn, którym opisują oni kontakty fizyczne z kobietami. Sama noblistka mówi o swym dziele: Dążę do tego, by czytelnik nie tarzał się w nim jak świnia w błocie, lecz by zbladł podczas lektury."