Ludzie puszczy opowiadją historię zatopienia promu, na którym miał być skarb. Czy Tadeuszowi i Justynie uda się wygrać bezlitosną walkę z innymi poszukiwaczami?

Początek naszego stulecia. Do dziadka leśnika mieszkającego w prastarej puszczy przyjeżdża na wakacje wnuk - gimnazjalista. Tadeusza wszystko zadziwia, może nawet przeraża, ale nie daje tego po sobie poznać, chce udowodnić, że jest już mężczyzną. Podczas jednego z polowań, przy ognisku, dziadek opowiada mu o krążących w okolicy pogłoskach o skarbie zatopionym w jeziorze. Pewnego dnia poznaje miejscowego chłopca, z którym idzie zapolować na koziołka. Tadeusz popisuje się celnością strzału, zabijając piękne zwierzę. Justyś nie aprobuje tego czynu. Wkrótce okazuje się, że wrażliwy wiejski chłopiec jest dziewczyną, związaną bezpośrednio z historią skarbu. Łódź, którą płynęli kiedyś z maleńkim dzieckiem rodzice, zatonęła na jeziorze. Uratowało się tylko maleństwo, które wychował stary Zachary. Tym dzieckiem jest właśnie Justyna. Od tego czasu po okolicy krążą opowieści, iż w łodzi byli nie tylko ludzie, lecz i ogromne kosztowności. Tymczasem pomiędzy młodymi rodzi się uczucie. Idylla jednak nie trwa długo. Dwaj włóczędzy pragną zdobyć skarb. Chcą zmusić starego Zacharego, by wyjawił im, gdzie jest skarb. Za najlepszy sposób uznali schwytanie dziewczyny. Następują sceny pościgu, ucieczki pożaru . . . śmierci. Tadeusz w obronie dziewczyny po raz pierwszy musi strzelić do człowieka. Ale ginie także Justyna. Za rok Tadeusz znów przyjeżdża do dziadka, ale jest już innym człowiekiem.
[filmpolski.pl]