Od samego początku wiemy że główny bohater filmu jest weteranem wojennym, co jak widać również od rozpoczęcia filmu odbiło się strasznie na jego psychice. Travis łyka jakieś prochy, nie wiemy co to aczkolwiek bardzo łatwo jest dostrzec jaki mają na niego wpływ. Działają wręcz jak metaamfetamina, dają mu kopa. Travis nie potrafi spać, może to być wynikiem traumy która przeżył na wojnie. Myśli bardzo prostolinijnie, czarno biało, wręcz dziecinnie, nie potrafi przyjąć że nie każdy myśli jak on, żyje w pewności że głowa każdego działa tak jak jego własna. Nie potrafi żyć w społeczeństwie wśród ludzi, jest bardzo zagubiony a przede wszystkim samotny. Zyje ciągle ze swoimi własnymi myślami. Jest bardzo słaby psychicznie, wręcz wycofany. Tacy ludzie bardzo często wyobrażają sobie siebie jako bohatera, w swojej głowie wymyślają różne scenariusze które pokazaly by, jakimi cudownymi, odważnymi i wspaniałymi ludźmi są. Ale po kolei, Travis zostaje taksówkarzem, na codzien zauważa jak popieprzony jest świat, jak dużo jest wokół niesprawiedliwości i złych ludzi. Bardzo dobrze przedstawiony jest w filmie obraz Ameryki z lat 70, to jak mówi się np o czarnych ludziach, to ile wokół jest przestępczości a mimo to nikt z tym nic nie robi. Ameryka funkcjonuje pod przykrywką demokratycznego kraju a jak się już zacznie wgłębiać okazuje się że to tylko otoczka jednego wielkiego gówna i zakłamania. Travisem wstrząsa spotkanie z mężczyzną który mówi o zabiciu swojej żony dosłownie pisząc, że chce rozsadzić jej głowę i jak się wyraził piz*e pistoletem. To wydarzenie rozbudziło coś w Travisie, przebrało miarkę i postanowił sam zadbać o sprawiedliwość. Jego reakcja może mieć też coś wspólnego z przeżyta wojna, sama nie wiem. O tym zaraz, napisze teraz jeszcze o stosunkach do kobiet głównego bohatera. Nie jest on przystosowany do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie, amerykańscy weterani wojenni mają przesrane, jedyna pomoc jaką otrzymał to zapewne recepty na prochy które łyka i które jeszcze bardziej pogarszają jego stan psychiczny. Travis nie potrafi zawiązać normalnej relacji, nie wie on zapewne jak wyglądają uczucia i relacja z drugą osobą. Jest strasznie samotny, chce oddać wszystko drugiej osobie na którą zwróci uwagę (Betsy potem Iris). Ciężko mu zrozumieć że Betsy nie chciała już mieć z nim kontaktu po tym jak zabrał ją na film porno do kina. To potwierdza mój wniosek, że nie potrafi on przyjąć do wiadomości że nie każdy myśli jak on, to że po pracy zawsze chodzi oglądać do kina porno nie oznacza że jest to odpowiednie miejsce na randkę z dziewczyną. Nie potrafię jeszcze zrozumieć o co chodziło z kwiatami które niby wysyłał Betsy, a stały w jego pokoju, po jego metamorfozie palił te wysuszone bukiety w umywalce, być może to jakiś symbolizm, skupie się na tym jeśli jeszcze raz obejrzę film. Może też chodzić o to, że on był na tyle chory psychicznie że wszystko było w jego głowie, wszystko zmyślał, jednak wydaje mi się że doszło do większości wydarzeń które przedstawiał film i nie działy się tylko w jego głowie. Owszem, Travis okłamuje samego siebie pod wieloma względami, chociażby gdy pisze list do rodziców, kłamie co do dziewczyny i pracy, we własnej głowie chyba wierząc własnym kłamstwom. Nie wiadomo kim są jego rodzice i czy w ogóle żyją, jednak mężczyzna jak małe dziecko szuka wszędzie uznania, samotność go poniekąd niszczy. Nie ma nikogo kto by mu pomógł nauczyć sie znów normalnie funkcjonować, kto by okazał mu uczucia i wsparcie przez co Travis jest nazwałbym to wręcz wypłukany z człowieczeństwa momentami. Ćwiczy on przed lustrem kwestie które mógłby wypowiadać "ratując świat" co również świadczy o jego słabej psychice i potrzeby zostania uznanym, potrzeby zostania bohaterem. Gdy wymierza sprawiedliwość nie mruga nawet okiem, gdy zabija ludzi nie widać po nim reakcji co również może być skutkiem traumy po wojnie. Jest to człowiek wymagający opieki i pomocy psychicznej nie będący w stanie normalnie funkcjonować, straszne że tysiące weteranów takich jak on nie otrzymało odpowiedniej pomocy. Smutny jest też widok ówczesnej Ameryki, brudnej i pełnej zła ukrywającej się pod przykrywkami haseł wykrzykiwanych chociażby przez Palantina, kandydata na prezydenta którego znienawidził Travis i chciał go parę razy zabić, jednak bez skutku. Travis sądził, że wszystko co mówił Palantin to puste słowa, wiedział jak wygląda świat i widział że nikt za bardzo nic z tym nie robi, stąd jego chęć pomocy Iris, dziewczynce prostytującej się i pracującej dla gangsterów i alfonsów. Mówiła ona Travisowi że nie chce pomocy, odpowiadał jej wręcz styl życia który prowadziła, wiadomo że nie było to dla niej dobre jednak dziewczyna widocznie musiała przejść w domu piekło skoro lepiej było jej w takim miejscu. Travis kierując się swoimi przekonaniami postanowił odesłać ja do rodziców nie mając pojęcia jaka jest jej historia, wszystko ułożył sobie we własnej głowie i nie przyjmował że może być inaczej niż to obmyślił. Zamordował gangsterów i ludzi kierujących burdelem, na miejsce dotarła policja, pod burdelem zebrał się tłum ludzi, Travis został postrzelony zapadł w śpiączkę. Bardziej przyjmuje wersję że wszystkie te wydarzenia nie były wytworem chorego umysłu tylko stały się naprawdę, ponieważ jest to jak najbardziej możliwe. Travisa nie spotkały konsekwencje, ponieważ został okrzyknięty przez ludzi bohaterem wpasowując się w typowy szablon amerykańskiego białego zbawcy, weterana wojennego który postanowił wymierzyć sprawiedliwość. Ludzie łykają takie rzeczy nie wnikając w tło tego wszystkiego, bo Travis jest straszliwie tragiczna postacią skrzywdzona przez system. Końcówka filmu jest bardzo ciekawa. List który wisi na ścianie z podziękowaniami od rodziców Iris, w którym rzekomo piszą że kochają ja, pilnie się uczy, wróciła do szkoły i żyją długo i szczęśliwie jest napisany pismem Travisa, który sam z siebie zrobił bohatera i głęboko w to uwierzył. Jego bohaterstwo to wytwór jego wyobraźni który media napędziły, pisząc o zdarzeniu w gazetach, których wycinki również wisiały na ścianie. Travis nie mógł przyjąć innej wersji wydarzeń niż ta którą opisał w liście do samego siebie. Uwierzył głęboko w to, czym sam się kierował, więc wszystko musiało być tak jak wyglądało w jego głowie. Po wybudzeniu się ze śpiączki nadal jest taksówkarzem, ostatnia scena, spojrzenie w lusterko wskazują na to, że jego stan psychiczny nie uległ zmianie, nikt nadal nie pomógł temu pokrzywdzonemu i choremu człowiekowi. Zapewne nadal będzie robił rzeczy które zaczął przed śpiączka. Cały film jest doskonałym portretem psychologicznym pokrzywdzonej przez system i rząd osoby, której nikt nie udzieli pomocy bo zwyczajnie u góry wszyscy mają gdzieś takich ludzi. Bardzo ciekawe pokazanie zniszczonego umysłu i tego do czego jest zdolny. Świat ukazany z tej mrocznej strony, poruszone bardzo dużo ważnych problemów społecznych o których nie mówi się na głos. Muszę również zaznaczyć że sposób kręcenia bardzo mi się spodobał, bardzo estetyczny film zważając na to że powstał w latach 70.