"Là-bas" to szereg statycznych ujęć zdjętych kamerą ustawioną blisko okna w jednym z pokoi wynajętego przez Chantal Akerman mieszkania.
Przedstawiane, opatrzone własnym komentarzem autorki sekwencje w większości ukazują postacie starszych osób spędzających czas na balkonach przeciwległego budynku.

"Nie czuję więzi. Nie czuję ani bólu, ani dumy. Dumę czasem. Jestem oderwana. Właściwie od wszystkiego. Mam kilka kotwic. Ale czasami zwalniam je i dryfuję. Właściwie ciągle". Głos z offu należy do Chantal Akerman. Słyszymy jej monolog, od czasu do czasu odbiera też telefon: czuje się dobrze. Nie chce iść nad morze. Musi pracować. Przez żaluzje w oknie – filtr podkreślający dystans – obserwuje życie toczące się na tarasach sąsiedniego domu, sama pozostając ukryta, także przed naszym wzrokiem. W dniu, w którym zdecyduje się opuścić mieszkanie, dojdzie do zamachu, w pobliżu plaży, na której spaceruje. Czy Izrael jest ziemią obiecaną? Czy tylko kolejnym miejscem wygnania? Zrealizowany w Tel Awiwie dokumentalny esej "Tam" jest medytacją nad przynależnością, tożsamością, dziedzictwem Holocaustu. Jego otwarta – jak drzwi na taras – formuła zaprasza jednocześnie do opuszczenia zaprojektowanego przez reżyserkę wnętrza. Może więc to także film o depresji i poszukiwaniu ukojenia?