Czekałem na ten moment z niecierpliwością, z pewną obawą, i z coraz większym niepokojem. Wiedziałem że ten film tak się skończy, ale nie potrafiłem się na to przygotować. Ta chwila przyszła właściwie niespodziewanie, bo po kontaktach, które w swej intensywności przypominały sinusoidę, ale zawszę wychodzącą z puknktu o sporym napięciu pozytywnych emocji, nagle ów punkt spada poniżej zera, gdzie swe gniazdo uwiła sobie nienawiść. I co wtedy nastąpiło? Właściwie nic nadzwyczajnego.

Kultura, a zwłaszcza film, przyzwyczaiła nas do widoku odbierania komuś życia, i śmierci samej w sobie, jako czegoś niezwykle widowiskowego. Moment ten pokazje się najczęściej w zwolnionym tempie, w takt podniosłej muzyki, okraszony jakąś złotą myślą umierającego, którą pamięta się długo po seansie. Tymczasem w "Tańcu..", akt zabójstwa jest czymś najzwyklejszym w świecie. Ukazany z dalszej perspektywy, na tle spokojnej ulicy, jest czymś normalnym, czymś strasznie normalnym. Może dlatego, że dopuściła się go zwykła, i w gruncie rzeczy dobra dziewczyna, doprowadzona do skrajnej desperacji. Może ukazany w ten sposób, był próbą jej usprawiedliwienia, że w istocie nic złego, i niesamowitego się nie stało. A może negatywni bohaterowie zawsze umierają "nieefektownie", w przeciwieństwie do tych pozytywnych. Być może kino przyzwyczaiło nas do takiego różnicowania śmierci, jakie z rzeczywistością nie ma niestety nic wspólnego. Śmierć wszakże, zawsze jest zimna, i przerażająca, nigdy wzruszająco kiczowata.

Film oczywiście polecam :)