To cud, że ten film się udał. Dlaczego?

Po pierwsze: temat. Jest to chyba jedyny polski film o kleryku seminarium duchownego. Realizatorom naprawdę cudem udało uniknąć się kiczu, który zawsze grozi tego typu produkcjom. Myślę, że dlatego, że jest całkiem uczciwie zrobiony - nic nie jest na siłę upiększane, czy realizowane pod jakąś nachalną tezę.

Po drugie: budżet. Czasami niestety widać, że był on niski, jednak nieraz paradoksalnie przysłużyło się to filmowi. Nie było np. środków na scenografię, więc kręcili w autentycznych miejscach, co wpłynęło pozytywnie na realizm obrazu. Operator momentami dokonywał cudów, aby nie dać nam odczuć, że kręci cyfrową kamerą. Wyszło nadzwyczaj dobrze - zdjęcia to mocny atut tej produkcji. Brak tu jakichś wielkich gwiazd, ale aktorstwo jest na więcej niż przyzwoitym poziomie (wielkie brawa - szczególnie dla epizodycznej, ale wybuchowej roli Sylwii Juszczak). Niezła była też muzyka, choć momentami zalatywała mi spokojnymi kawałkami ze "Źródła" Aronofsky'ego.

Brawa dla realizatorów. Musieli dokonywać prawdziwych cudów, by to się udało. A teraz dokonują cudów, by ten film w ogóle można było gdzieś zobaczyć. (Choć na jesieni ma wejść na DVD).