Jak to jest, że w XXI wieku mamy człowieka, o którym nie wiemy: 1) skąd pochodzi, 2) ile ma lat, 3) skąd ma pieniądze? Film Jamesa Franco na te pytania nie odpowiada, daje za to odpowiedź na inne: "czy warto wierzyć w marzenia, nawet jeśli są one kompletnie z dupy?".
Tommy Wiseau, czy tego chcemy czy nie, stał się osobliwym fenomenem kultury popularnej. Jego film "The Room", nazywany "najgorszym filmem świata", ja sam raczej nazwałbym "najbardziej znanym złym filmem świata", wszak do miana "najgorszego" znalazłoby się pretendentów wielu. Jednak to właśnie koszmarek Tommy'ego zyskał status kultowego, czego racjonalnie nie wyjaśnią nawet najtęższe umysły na Ziemi. Fenomen "The Room" popchnął jednego ze współodpowiedzialnych za ten gwałt na sztuce filmowej do spłodzenia książkowych wypocin o procesie powstawania żałosnej produkcji. I właśnie na bazie książki Grega Sestero, odtwórcy jednej z głównych ról w "The Room", powstał film Jamesa Franco. Można by powiedzieć, że to w sumie teatr jednego aktora, czyli samego Jamesa we własnej osobie, ale byłoby to nieco krzywdzące dla jego brata Dave'a w roli Grega. Niemniej jednak to James kradnie show, nie tyle grając, co po prostu będąc Tommym Wiseau - niezrównoważonym psychicznie, niepoprawnym romantykiem, obłąkanym wizjonerem, którego specyficzna charyzma polega na kompletnym braku charyzmy. To człowiek, który żyjąc w swoim własnym świecie, nie ma temu realnemu światu absolutnie nic do zaoferowania, a jednocześnie budzi w nas wszystkie uczucia, może z wyjątkiem podziwu. W jednej chwili się z nim identyfikujemy, żeby za moment chcieć mu strzelić z liścia w twarz.
A jaki jest morał tej całej historii? No właśnie. Niektórzy z nas może odnajdą w sobie cząstkę Tommy'ego, dla innych to wszystko będzie kompletnie bez sensu. Totalna postmoderna. Mądry film o niczym. Polecam.
OCENA: nie wiem/10