Gdyby chociaż 10% reżyserów potrafił widza do szukania jakiegoś sensu skłonić, byłoby normalnym zjechać za taki film, ale realia są takie że mimo usypiającego klimatu film jest głębszy niż pierwsze z brzegu produkcje ostatnich lat. :P

Głębi w tym filmie było tyle, co kot napłakał. Obejrzałem do końca z wielkim trudem, klnąc potem przez totalną stratę czasu. Filmy Jarmusha w ogóle nie grzeszą rozbudowaną fabuła, ale przynajmniej był klimat, ciekawie postaci i dialogi. W tym filmie nie było nic. Próbował stworzyć jakiś tajemniczy klimat, ale bez żadnej treści w ten klimat nie byłem w stanie się wkręcić, miałem jedynie poczucie totalnego bezsensu.

Ok. ;-)

To co rzuca się w oczy to pulchne usta aktora i wieloletnia służba w kawalerii -ułani wiedzą o co chodzi.Siodło daje po dupie , dlatego nasz bohater ciągle ćwiczy ,prostując iksowate kończyny. Jest jakaś metafizyczna nieznośność bytu w powtarzaniu
tych samych czynności , Tai-chi, spacer, pudełko zapałek, kawa i ten helikopter podkręca suspens jak u Hitchcock. żeby niespodzioewanie dla wkurzonego widza wybuchnąć niczym granat w klozecie. Niczym Duch Hopkirka pojawia się i znika w tajnej bazie. Scena z lampką jak w "3 dniach Condora" - Turner czeka na ofiarę w ciemności, zapala światło - zrzynka prawie kompletna ,dalej już inaczej ,wkracza Joubert zabija Atwooda i razem wychodzą z domu.
Dualizm w każdym calu. Czarny zbir i czarna kawa opętani samotnością w myślach swych szukają szczęścia ,które zwie się
marnością. Bohater oddala się pozostawiając nas w niepewności o los jego sił witalnych i chętnych kochanek - wszak jest już po robocie.
Mocne kino bez akcji - brawo. Kasa zaliczona , następny odcinek dla zakręconych za rok .