Cóż jest takiego w tych rekinach, że powstaje o nich aż tyle filmów? Wytłumaczeń może być wiele. Na pewno jednym z nich jest – i zapewne najbanalniejszym – jest to, że te wyposażone w kilka rzędów siekaczy morskie drapieżniki stanowią doskonałe ucieleśnienie z jednej strony ludzkich lęków, a z drugiej strony podświadomych fascynacji. Dotykają prymitywnego, uniwersalnego strachu przed nieznanym, tym czego nie widać gołym okiem, a kryje się pod powierzchnią wody, czymś przed czym możemy nie zdołać uciec do bezpiecznego brzegu. Z drugiej strony przez – bądźmy uczciwi – napędzany przez twórców filmowych niezbyt sprawiedliwy PR, rekiny postrzegane są przez większość z nas jako po prostu jako pełne przemocy, brutalności i zamiłowania do ludzkiego mięsa maszyny do zabijania. Potwory. A chyba lubimy filmy o potworach, prawda?

Sukces rekina na kolorowym ekranie, tkwi też w prostocie i przyziemności. Czy to kultowe „Szczęki”, czy inne B klasowe wariacje na temat przerośniętych żarłaczy błękitnych, mimo swoich niewątpliwych walorów, nie były przecież filmami zbyt skomplikowanymi. A uwierzcie mi – można z tym tematem zrobić w zasadzie wszystko. Rekiny mogą zwyczajnie upatrzyć sobie pewien leciwy kuter rybacki albo polować na turystów przy brzegu („Szczęki”, „Piekielna głębia”, „Ocean Strachu”), mogę krzyżować się z ośmiornicą („Sharktopous”), walczyć z pewnym dziwnym krokodylem („Megarekin kontra Krokozaurus”), spadać na miasta z gigantycznej trąby powietrznej („Rekinado 1,2,3,4”) a czasami mogą być nawet opętane przez szatana („Shark Exorcist”). Mogą też pochodzić z ukrytego dna oceanu, mierzyć 27 metrów i próbować zabić wyposażonego w harpun i płynącego w ich kierunku Jasona Stathama… Czy może być coś lepszego?!

Cała recenzja: http://okiemfilmoholika.pl/filmy/the-meg-recenzja-filmu-2018/