Do czego może się posunąć człowiek chcąc zrealizować swoje marzenie? To pierwszy film tego reżysera, który obejrzałem. Podoba mi się pomysł i forma, bo lubię filmy, które można adaptować na deski teatru. Film niskobudżetowy, kręcony w jednym miejscu, ale który nie pozwala się nudzić. Niezwykłe, błyskotliwe dialogi i mimo wszystko nie można znaleźć tu analogii – co wydaje się szczególnie na czasie – do systemów totalitarnych, które mają teraz znowu swoje „tłuste siedem lat”. Ilu to polityków próbuje nam wmówić, że jeśli zrobimy taką czy inną podłość osiągniemy „nasz” cel. I wielu z nas daje się w to wciągnąć. Za mgliste obietnice jesteśmy zdolni do wyrzeczenia się własnych poglądów na świat, dotychczasowego systemu wartości, jesteśmy gotowi uzewnętrznić sprzeczne z naszą naturą instynkty. Reżyser wciągnął nas w grę, w której nawet rozdzielający poszczególne zadania jest tak naprawdę zagubionym we współczesnym świecie introwertykiem. I jedna postać – myślę, że nie bezpodstawnie – nosząca imię Angela, która wlewa w ten film pozytywne emocje, nadzieję na lepsze jutro i być może jest w stanie zmienić głównego bohatera. Tego oczywiście się nie dowiemy, ale taki jest też zamysł tego filmu… Niedopowiedzenia zawsze zostawiają spore pole do naszych własnych interpretacji. Dla mnie na pewno wartościowy film, który pokazuje, że każdy z nas poddawany jest w życiu ciężkim próbom i zerojedynkowym wyborom, i które może zrealizować wg różnych scenariuszy, i których konsekwencje pozostaną z nami do końca naszego życia. I tak naprawdę chodzi w tym wszystkim o to, żebyśmy nawet do tych złych decyzji potrafili się przyznać i odnaleźli w tych sytuacjach drogowskaz na przyszłość naszą i naszych kolejnych pokoleń.