Kim Ki Duk to poeta i filozof zarazem, który maluje na ekranie muzyką i obrazami świat ludzkich uczuć i człowieka wobec natury. Tym razem Ki Duk wprost zadaje pytanie, które wcześniej przewijało się w jego filmach: Czym jest miłość? Najpierw fascynacja, namiętność, poczucie nieskończonego szczęścia. A potem bezlitośnie przychodzi codzienność, Czas odmierza swoje bezcenne sekundy, minuty, godziny, dni i miesiące, wreszcie lata.. A w nas się coś wypala. Namiętność ulatuje, zanika fascynacja, druga osoba obojętnieje. Ile byśmy dali, żeby tak nie było? Kto z nas nie chciałby zatrzymać tych pięknych chwil, gdy miłość jest w stanie triumfu nad szarą, przygnębiającą nas rzeczywistością?

O tym jest właśnie każdy film Ki Duka - o przemijaniu i naszym stosunku do upływającego czasu. Time to film nie tyle o miłości, co o miłości poddanej procesowi przemijania.

See-he popełnia błąd. Tak jak wielu z nas. Mylimy miłość z namiętnością i uniesieniem. One zawsze przemijają, a miłość pozostaje. Gdy wydaje nam się, że miłość umarła, to ona wciąż żyje. Jedynie namiętność umiera, znika podniecenie i ekscytacja, ale prawdziwa miłość jeżeli zaistniała naprawdę, to nigdy nie znika sama. Nie może ruszyć jej też czas. To my sami mamy władzę zabijania miłości. A dzieje się tak w wyniku ignorancji i szukania łatwych rozwiązań. Kim Ki Duk pokazuje w swoim filmie autentyczną siłę miłości i udowadnia nam, jak często sami skazujemy ją na śmierć, przez to, że jej nie dostrzegamy w zmieniającym się dookoła nas świecie. Świat się zmienia -mówi koreański reżyser, my również się zmieniamy, ale miłość to constans, stała niezmienna. Odrzucamy ją, gdy znika to, co ją otacza, czyli atrakcyjna powłoka.

Podsumowując, to oryginalna i trudna love story, łamiąca szablony i będąca wstępem do filozoficznej refleksji nad ludzkim życiem.