W tym filmie ujęła mnie szczególnie muzyka. No świetna jest po prostu, zapadająca w pamięć, poruszająca. Podobnie jak piosenka Bjork ,"I've seen it all" z filmu von Triera, tak i ta muzyka oddaje odgłos przejeżdżającego po torach pociągu, tyle że tam robią to skomplikowane instrumenty elektroniczne (chyba), a tu jakieś fantastyczne altówki (jeszcze bardziej - chyba :-))). A sam obraz pani Urbaniak? To bez wątpienia kawał dobrego kina, ale.... wziąwszy poprawkę na fakt, że to artystyczna wizja w mniejszym, czy większym stopniu, a nie chęć ukazania polskiej rzeczywistości taką, jaką ona jest. Bo "Torowisko" i "Cześć Tereska" to dwa bardzo różne filmy. Tylko w pewnym sensie jestem w stanie zrozumieć przesłanie reżyserki, ale chyba nie potrafię wyciągnąć z tego filmu jakichś wniosków czy refleksji. To dla mnie po prostu historia, jakby z życia, ale nie do końca, jest bowiem w tym coś nieokreślonego, co sprawia, że obraz przedstawia chwilami rzeczywistość nieco przerysowaną, a czasami przesadnie uładzoną, nie wiem jak to wyrazić. Stacja Aniołowo, dziewczynki w bielutkich komunijnych sukienkach to pewne zupełnie przypadkowo obecne symbole, takie odnosi się wrażenie. A szkoda. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się tak dobrego aktorstwa. A to świadczy o tym, że nie we wszystkich naszych filmach musi występować Cezary Pazura, jest w Polsce naprawdę wielu zdolnych i utalentowanych aktorów... Brawa dla Karoliny Dryzner i Ewy Lorskiej, były wspaniałe. Dwie zupełnie różne dziewczyny z prowincji, dwa zupełnie różne losy. Aniołowskie, ale nie-anielskie.