Tralala jest muzykiem, który bardzo chciał, ale nie wyszło. Prawdopodobnie ma to jakiś związek z faktem, że nie potrafi grać ani śpiewać. Świat widział już kariery podobnie uzdolnionych artystów, ale Tralala umie tylko tralala, brzdęk-brzdęk. Brak umiejętności muzycznych nie jest jedynie przekleństwem głównego bohatera. Reszta również jedynie markuje partie wokalne. Ponieważ obsadę tworzą aktorzy profesjonalni, banalna historia nabiera rumieńców siłą sympatii wzbudzanej przez postacie. Muzyczny miraż nie razi sztucznością i łatwo uwierzyć w sączone z wolna melodeklamacje, które wypadają bardzo naturalnie.

Trudno ocenić, czy aktorzy rzeczywiście wykonywali przypisane ich postaciom partie wokalne, czy jedynie poruszali ustami do podkładu stworzonego przez innych, choć w gruncie rzeczy nie ma to znaczenia, ponieważ całość jest musicalem jedynie o tyle, o ile widz da się zauroczyć sile kreacji. Muzyka też jest absolutnie nijaka i to kolejne kuriozum, bo wpasowuje się w opowieść idealnie, podkreślając jej trywialny, brukowy charakter. Brzmi to, jakby Zenek Martyniuk postanowił nagrać płytę z największymi przebojami Leonarda Cohena, ale działa, a ostatecznie tylko to się liczy.