Jak by się ktoś pytał: tak muzyka to mieszanka różnych stylów popowych: chronologicznie od disco do rapu. Niby główny bohater jest gitarzystą i gra na Stratocasterze i później na jakimś Gibsonie czy Alembicu. Ale na moje ucho i oko to kompozytor grał na jakimś synteratorze Norda.

Wedle mnie muzyka tutaj jest mniej ważna niż poezja: teksty piosenek są bardzo ściśle powiązane z akcją. I tutaj polscy dystrybutorzy spisali się świetnie: w wersji z polskim lektorem piosenki pozostały w oryginale francuskim i czasem angielskim ale teksty przetłumaczono w napisach.

Muzycznie i artystycznie nie jest to nic na poziomie np. "Le Bal" Ettore Scoli. Jak ktoś może słyszał Harry-ego Perry-ego z Venice Beach w Kalifornii to jest to bardziej w takich klimatach poezji z akompaniamentem.

Na koniec: linia dramaturgiczna jest też dość ciekawie wymyślona i dzięki temu ten film to nie tylko mix teledysków ale i przyzwoita komedia obyczajowa.

Ale najważniejszą rzecz koleżanka powyżej uchwyciła świetnie: film niby dotyka poważnych spraw religijnych i walki klasowej ale robi to bardzo delikatnie, nie tyle dotyka co łechce. Zupełnie nie wpadają w jakiekolwiek moralne spiny i czy wtykanie kijów, ani od góry ani od dołu.