Błahe wydarzenie zaczątkiem prawdziwego koszmaru. Misternie utkana kompozycja Rubena Östlunda, traktowana może być jako rozważanie nad kryzysem męskości. Można jednak spojrzeć również szerzej i odebrać "Turystę" jako satyrę na społeczeństwa współczesnego Zachodu. Pławiące się w dobrobycie, rozbestwione i rozanielone do tego stopnia, że nigdy nie dane im było zaznać prawdziwych zagrożeń.
Szwed konstruuje tutaj swoisty mikrokosmos, w którym dochodzi do dramatycznych wydarzeń. Ich skala jest wprost proporcjonalna do możliwości tego "światka": choć bohaterowie mieszkają w luksusowym hotelu, można odnieść wrażenie, że zostali rzuceni na pastwę okrutnej dziczy, z dala od cywilizacji, gdzie w człowieku budzą się najniższe instynkty. Stopień zagrożenia wszak nie zamyka drogi dla teoretyków i domorosłych filozofów, przez co absurdalny wymiar historii nabiera jeszcze większych oznak prawdopodobieństwa: czy to nie my tam dywagujemy nad naturą ludzką przypadkiem?
Bardzo przewrotne, opowiedziane za pomocą długich ujęć i przemyślanych kadrów, świetnie przy tym zagrane. Czarna komedia przechodzi tu gładko w thriller, ten zaś styka się z dramatem psychologicznym. Wisienką na torcie jest niejednoznaczny finał, w którym symboliczne tony ocierają się o szyderczą kpinę.
Jest w tym wszystkim mocno odczuwalny duch surrealizmu, jest też napięcie oraz poetyka niemalże żywcem wyjęta z kina grozy. Szalenie zajmujące to żonglowanie konwencjami, choć muszę też przyznać, że - jak na mój gust - mocno wyrachowane. Östlund traktuje swe postaci bezlitośnie, jednak bez widocznych oznak pastwienia się. Nie sposób nie docenić tej zręczności, która objawia się w pozornie nieznaczących elementach, stąd też, po zastanowieniu, ocena musi być taka, a nie inna.