Gabriel wygląda na dojrzałego mężczyznę ? ale tylko na zewnątrz. Psychicznie jest wciąż małym dzieckiem, któremu nie dane było dorosnąć. Dla niego świat jest jawi się jako wielkie niebezpieczeństwo, kocioł chaosu, który ? jeśli tylko przestanie się pilnować ? wchłonie go i zniszczy. Cały świat i żyjący w nim ludzie to zwierzęta, poddające się popędom. Stąd też potrzeba poczucia siły własnej wiedzie go ku koncepcjom nadczłowieka. Będąc słabym, pragnie być kimś wyjątkowym. Dlatego też tak ważny jest dla niego porządek, dyscyplina. Z tego też powodu wszystko i wszystkich trzyma pod kluczem (dosłownie i w przenośni), liczą na to, że mając kontrolę nad swoim otoczeniem zapewni sobie bezpieczeństwo. Złudne nadzieje. Wyparte emocje, potrzeby, popędy, konflikty nie znikają. Zamknięte, kiszą się we własnym sosie. Są jak deszcz, który powoli acz nieubłaganie podmywa fundamenty każdego schronienia. Im usilniej próbuje się je zamknąć, odseparować, zapomnieć o nich, tym mocniej napierają na ściany więzienia. Świat kusi go i mami. To zaś prowadzi do wzrostu desperacji, coraz większego miotania się i coraz skrajniejszych reakcji na to, co może kontrolować (czyli swoją rodzinę). Ujawnia się pełna moc szaleństwa. Obwinianie innych, oskarżanie o spiskowanie i chęć szkodzenia. Jednak i to nie pomaga. W końcu jedyną szansą na obronę siebie widzi Gabriel w zniszczeniu tego, nad czym kontrolę utracił, na zniszczeniu (i w ten sposób uratowaniu) własnej rodziny.
To psychologiczna interpretacja filmu Ripsteina. Patrząc w ten sposób na "Twierdzę cnoty", film ten jawi się jako jeden z najlepszych filmów o szaleństwie. To prawdziwie sugestywne studium choroby, gdzie każdy element, każda osoba jest symboliczną reprezentacją elementu chorej psychiki.
Można jednak na "Twierdzę cnoty" spojrzeć od strony socjologicznej. Z tej perspektywy jest to obraz totalitaryzmu w pigułce. Oto mamy proces degradacji szlachetnych, acz utopijnych idei, ich wypaczenie w totalitarne, policyjne, represyjne społeczeństwo, w którym prawda jest względna, w którym dobro jednostki przestaje się liczyć, w którym jednostka przestaje się liczyć. "Twierdza cnoty" swoją wymową społeczną bardzo bliska jest chociażby "Folwarkowi zwierzęcemu".
Niezależnie jednak od tego, jak będzie się patrzeć na ten film, nie ulega wątpliwości, że "Twierdza cnoty" to wspaniałe dzieło meksykańskiej kinematografii. Każdy fan kina powinien go zobaczyć.