Gdy oglądam filmy, w których bohaterowie należący do mniejszości seksualnych nie są sprowadzeni jedynie do kliszy, uwłaczających stereotypów lub postaci epizodycznych, to bardzo często są to dzieła właśnie takie jak to, ziejące czystą rozpaczą.
Nie podważam bynajmniej reali historycznych, nie wiem czy film nie zawiera wątków autobiograficznych itd. Co za tym idzie nie oczekuję na siłę szczęśliwego zakończenia. Trzeba też uczciwie przyznać, że głównej parze na koniec dano (maleńką) iskierkę nadziei, w obliczu jednak całego wydźwięku jest to jedynie światełko w tunelu.
Jest to zjawisko strasznie dołujące. Nawet w tym maleńkim odłamie kina, poświęconemu mniejszościom seksualnym, ludzie LGBT nie mogą uciec od otaczającej ich rzeczywistości, zapomnieć na chwilę o swoich problemach ani czerpać pociechy.
Najwidoczniej współczesne kino dotykające tematyki LGBT nadal nie jest gotowe, by pokazać nam happy ending.