Cóż, nie będę mógł autorytatywnie stwierdzić czy twórcy "Tillsammans" wiernie oddali atmosferę połowy lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. W tym to czasie, moja percepcja świata ograniczała się do ram wyznaczonych horyzontem poznawczym charakterystycznym dla 2-3 letnich smyków. Nie ma tu więc mowy o moim zainteresowaniu sytuacją polityczną ani tym bardziej o studiowaniu stylu życia hippisowskich komun tamtego okresu. Zresztą nie o to chodzi. Ten film jest bardziej formą fabularną niż dokumentem a związanie go z aurą tamtego okresu stanowi dobrze dobrane tło dla poruszanych tu problemów. I jak przystało na inteligentne kino europoejskie, film wciąga widza w swój specyficzny klimat i zmusza do myślenia. A jaki niesie przekaz? Pewnie każdy odpowie sobie na to zupełnie inaczej. Przecież można tu znaleźć wiele płaszczyzn na jakich opiera się nasze codzienne życie. I jest tu też sporo ciekawej krytyki. Idee jakie wyznają bohaterowie filmu stoją w sprzeczności z ich naturą, nie wytrzymują próby czasu, okazują się śmieszne a nawet żałosne. Model życia "wyzwolonego" sam w sobie staje się jakby gorsetem sztuczności, w który przyoblekają się ci, których celem jest odcięcie się od tzw. normalności. Zresztą tej normalności też nieźle się dostaje. Jednyne co opiera się klęsce to przekonanie, że człowiek to zwierzę stadne, które potrzebuje przyjaźni i co ważniejsze, potrafi ją znaleźć. I jeszcze jedno, ostatnia scena filmu - mecz na śniegu - jest moim zdaniem kapitalnie dobranym zakończeniem dla tego obrazu.