Absolutnie wszystko. Zderzenie skrajnie różnych osobowości, świetnie przy tym wykreowanych (i zagranych) postaci. Istota buntu w naszym życiu. Życiu które jest pasmem poszukiwań a zarazem sztuką wyboru i kompromisu. Bohaterowie "Tylko razem" a jest ich wielu dokonują co chwila wyborów które skutkują na ich późniejszym życiu w sposób drastyczny niemalże. Lecz wszystko to wydaje się naturalne w filmie utrzymanym w konwencji lat '70 w Szwecji. Lecz żyją oni przy tym w jednym domu, gdzie każda decyzja niesie za sobą zarówno sprzeciw jak i aprobatę. Bowiem bohaterami filmu (a zarazem mieszkańcami domu) są : gej, lesbijka i feministka, która dopiero co rozstała się z mężem, jej nieszczęśliwy (do czasu ;p) mąż który ukojenie znajduje w ramionach zakochanego w nim od dawna nadmienionego już tu przeze mnie geja, para antyglobalistów radykałów żyjąca w harmoni z 'Matką Naturą', młody socjalista miotający się dręczony niezrozumieniem przez nikogo jego poglądów i zapału oraz para tworząca związek otwarty. Jednak to nie dość skrajności dla reżysera. Postanawia on wprowadzić do domu 'normalnych' matkę z dziećmi która uciekła w porywie chwili od męża który ją uderzył. Napisałem 'normalnych' bowiem ten film drwi z normalności. Zwyczajna bowiem rodzina sąsiadów, drwiąca i nietolerująca lokatorów 'Domu wspólnoty' okazuje się w gruncie rzeczy nieszczęśliwa, wychodzi jej zaściankowość oraz problemy z komunikacją miedzyludzką spowodowane sztywnym szablonem rodziny jaką starają się tworzyć.

Moodysson nie pokazuje kto miał racje. Nie daje idelnego wyjścia z każdej sytuacji. Piękny jest jednak koniec filmu w którym wszyscy bohaterowie wspólnie grają w piłke.

Bo o to właśnie w tym chodzi. Nie ma recepty na życie. Każdy ma swoją droge, swój sposób i swoje przekonania. Chodzi tylko o odrobinę tolerancji, zrozumienia i odwagi w podejmowaniu decyzji ;).

10/10