Od czasu polskiego "Orła" filmy o tej tematyce darzę pewnym sentymentem. Dlatego też z wielką przyjemnością sięgałem kilkakrotnie po "Polowanie na Czerwony Październik", "Das Boot", czy "K-19". Niestety z "U-571" od początku było inaczej... . Starając się patrzeć obiektywnie na sam film jako taki, zapominając o fabule, muszę uczciwie przyznać że jest to obraz któremu od strony technicznej absolutnie niczego nie można zarzucić. Od tej strony nie ustępuje on wymienionym na wstępie tytułom. Przekonujące aktorstwo, dobre zdjęcia, scenografia, montaż, muzyka... długo by wymieniać.
To wszystko jednak za mało. Film wojenny, a już zwłaszcza oparty w mniejszym lub większym stopniu na autentycznych wydarzeniach, powinien mieć - i zazwyczaj ma - ambicję przedstawienia faktów historycznych w niezmienionej postaci. Nigdy nie powinien fałszować historii, nawet gdyby miało to służyć uatrakcyjnieniu fabuły.
A tutaj właśnie ma to miejsce... . Przykro mi to stwierdzić, ale ten zabieg po prostu zdyskwalifikował film już na samym starcie. Dając upust wszechobecnemu w podobnych produkcjach patriotycznemu zadęciu, Hollywood posunęło się o conajmniej jeden krok za daleko... .
Biorąc pod uwagę ogólnie znany(niemal przysłowiowy) poziom wykształcenia większości(?) Amerykanów, mógłbym podejrzewać twórców o - delikatnie mówiąc - ... niestaranność historyczną. Mógłbym... . Ja tu jednak widzę brak dobrej woli graniczący wręcz ze złośliwością... . Nie dziwię się więc, że film ten budził(i dalej budzi) w Polsce emocje, przypominające niekiedy pospolite ruszenie.
Podobny wydźwięk społeczny miałby niemal każdy film traktujący o amerykańskich wyczynach w Azji - o ile byłby tam w ogóle wyświetlany.
Oglądając "U-571" po raz drugi, w dalszym ciągu miałem(i mam nadal) szalone problemy z jego oceną. Nie da się niestety ocenić filmu nie oceniając scenariusza. Obiektywizm odpada. Nie oceniam... .
(SELER)