Każdy z nas snuje takie opowieści zapewne rzadko kiedy zdając sobie z tego sprawę - o własnym życiu ubarwionym lub spostrzeganym z przesadą jako nieudane, o życiu innych nie wiedząc o nim prawie nic. Samo życie jest nigdy nie wysychającym źródłem opowieści, które można przetwarzać wedle własnej woli. Fantastyczna jest ostatnia scena: trzypiętrowy blok, kilkanaście okien, a w każdym z nich inna historia, inni ludzie. I pisarze, i reżyserzy i my jako odbiorcy ich dzieł - wszyscy mamy tylko nasze subiektywne wyjaśnienia tego, co widzimy na ekranie i w życiu. A w swoim filmie Ozon właśnie nie podpowiada, nie tłumaczy, zostawia miejsce na naszą interpretację. Nie mamy pewności, czy to, co oglądamy, zdarzyło się naprawdę, czy jest tylko wytworem wyobraźni Claude'a. Film pełen finezji.