Nowy Jork, rok 1988. Nellie Brown została znaleziona, gdy błąkała się po ulicach zdezorientowana. Przysłano ją do domu dla osób obłąkanych. Podobno miała amnezję, kiedy ją znaleziono. Publikowano zdjęcia w gazecie by może ktoś ją rozpoznał, ale niestety nikt się nie zgłosił. Kobieta ma niewyraźne strzępki wspomnień, lecz nie może sobie niczego konkretnego przypomnieć. Różni ludzie chcą się z nią spotkać by zobaczyć tą o której piszą. Prosi doktora Josiaha by poluzował jej okucia, które jej założono, gdyż są założone tak ciasno, że zaburzają krążenie. Nie pozwalają opuścić wyspy dopóki nie odzyska swojej pamięci.
Porównuje się do Tantala, który nie mógł dosięgnąć wody by zaspokoić pragnienie tam samo ona nie może sięgnąć wspomnień. Wcześniej wspomniany lekarz zabrał Nelly do przełożonej Grady, która rozmawia tylko z mężczyzną, chociaż Brown również do niej coś powiedziała. Kobieta przedstawia ogromną ignorancję względem potrzeb pacjentek. Finalnie sam poluzował okucia do których łaskawie starucha oddała mu klucz. Za karę siostra każe pacjentce pomóc przy kąpaniu nowo przybyłych. Inne pracownice ośrodka mają równie lekceważący stosunek względem podopiecznych, które nazywają trzodą. Bez delikatności rozbierają przestraszone pacjentki.
Jak historia wielokrotnie pokazała medycyna niegdyś bardziej szkodziła niż pomagała. Tak samo jest w omawianej produkcji, należy zacząć od faktu, że do psychiatryka trafiało się za byle co. Jedne z kobiet po prostu nie były potrzebne, inna była kurtyzaną, a dwie kolejne po prostu nie znały angielskiego. Podczas gdy personel objada się frykasami pacjentki dostają do jedzenia łychę obrzydliwej brei. Prawie wszystkie siostry są nastawione na torturowanie podopiecznych oraz częste psychiczne znęcanie się nad nimi. Jakikolwiek akt sprzeciwu jest karany izolatką, bądź inną brutalnością. Zadania codziennie nie mają najmniejszego sensu jak noszenie ciężkiego wiadra w tę i z powrotem.
Film z pewnością można sklasyfikować jako dobry thriller, ale jest to również dosyć dobry dramat. Czułam się trochę jak podczas oglądania ''Kobiety w oknie'' (2021) z tym, że tutaj Nellie nie podnosi wielkiego rabanu, a jedynie zwierza się doktorowi Josiahowi, który jest przełożonym wszystkich sióstr. Może początek nie jest dość ciekawy, ale im dalej w fabułę tym lepiej. Akcja nabiera tempa oraz posiada ciekawe zwroty fabularne. Do gry aktorskiej nie ma się co przyczepić, pacjentki wyglądają jak osoby skrzywdzone życiem, a nie koniecznie wariatki. Największą zagadką tego filmu jest przełożona Grady, niewiele wiemy o jej przeszłości, ale jedno jest pewne coś ją skrzywdziło i zmieniło w osobę bez uczuć. Moja ocena to 9/10.