Uderzyła mnie scena, gdy Kurt Dussander w mundurze, podarowanym przez chłopca zaczyna maszerować. To coś jakby agonia człowieczeństwa, dotknięcie czegoś, czym można się zarazić, jak chorobą bez przyczyny, ale z śmiertelnym skutkiem.
Przerażające w swej prostocie przekazu, a przecież na codzień dotykamy różnych spraw, które potem okazują się mieć na nas tak głęboki wpływ. Z ciekawości, z zbytniego zaufania pokładanego w własny zdrowy rozsądek. Mówi się, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła i czyż tak nie jest? Czy poznanie nie kieruje nas potem do tego, by zasmakować, jak to jest, gdy sami robimy coś, czego tylko jesteśmy obserwatorami, poznającymi.
Przerażająca ludzka ciekawość, psychologiczna inwigilacja tego, czego być nie powinno i co, jak widać, łatwo przekazywane jest dalej i ... dalej....
A czyż nie ma nazistów i teraz? Czy nie zainteresowali się w pewnym momencie swego życia czymś, czego nie powinni dotykać? Temat rzeka i brak tu jednoznacznie dobrej odpowiedzi.