Stare fiksacje Palahniuka w nowych szatach. I znów mamy osobowości co najmniej borderline, jeśli nie całkowicie psychotyczne. Świat jest chaotycznym, wrogim miejscem. Ponownie mamy potrzebę uporządkowania przez konfrontację, szukanie autentyczności (bądź ucieczki przed bólem) poprzez ekstremalne doznania) i całą gamę urojeń ksobnych.

Przy tym samym temacie wyraźniej widać, jakie znaczenie ma reżyser. Przy całej sympatii dla Gregga, nie jest on reżyserem tej samej klasy co Fincher. Film choć zabawny i intrygujący pozbawiony jest pazura. Wydaje się, że (mimo wprowadzonych zmian) Gregg jedynie idzie ścieżką wytyczoną przez Palahniuka, zamiast dodać odrobiny własnego szaleństwa. Stąd w pewnym momencie "Udław się" zaczęło mnie męczyć i trochę zobojętniałem na dole i niedole bohaterów.

Jasnym punktem filmu są jednak aktorzy. Przede wszystkim cudowna Huston, która po woli staje się ikoną ekscentryków i szaleńców wszelkiej maści. Nie przeszkadza mi to, że podobne role Huston grała u Wesa Andersona. Póki wychodzi jej to znakomicie, to dla mnie jest OK. Rockwell również mocno na plus. Jest fantastyczny w tym swoim maniakalnym, na pierwszy rzut oka zabawnym, w gruncie rzeczy jednak smutnym uzależnieniu od seksu.