Fabuła tego filmu jest tak zakręcona na początku, że nawet nie podejmuję się jej streszczenia. W ogóle się dziwię, że komukolwiek udało się zmieścić tak bogatą paletę bohaterów, pogodzić ich ze sobą, poznać, wytworzyć tyle linii ich łączących... I to wszystko wpakować z precyzją w ówczesne realia. I co najważniejsze – zajęło mu to jakieś 15 minut.

Potem film wchodzi w decydującą fazę: lirycznej przypowieści o dojrzewaniu do własnego ja. Konsekwencje własnych poczynań, radzenie sobie ze swoimi uczuciami i najważniejsze – światem dokoła. Światem zakłamanym, żyjącym według reguł wyjętych wprost z najciemniejszych zakamarków odbytu. Tak naprawdę od sprzeciwienia się tym regułom to wszystko się rozkręciło. Dziwne.

Piękne sceny samobójstwa na łódce (nie, to nie spojler), piękne czarno-białe zdjęcia (góry!). Aktorzy i końcowe ujęcie.

8/10. Do powtórki.