Kiedy widzę nazwiska Patrcii Clarkson czy Petera Sarsgaarda razem w jednym filmie, to nawet nie zastanawiam się czy warto, po prostu sięgam po film. Niestety tym razem nieco się rozczarowałem.

"The Dying Gaul" to reżyserski debiut Craiga Lucasa i jak to często bywa z debiutami, więcej w nim chęci i ambicji, niż rzeczywistych osiągnięć. Robert to próbujący przebić się w Hollywood scenarzysta, któremu do tej pory niestety nie udało się zrobić kariery. Wszystko zmienia się wraz z jego najnowszym scenariuszem, który napisał na podstawie swoich doświadczeń z umierającym na AIDS chłopakiem. Scenariusz spodobał się ważnemu producentowi, który zapłacił mu za niego milion dolarów, a na dodatek zabrał do swojego łóżka. Scenarzystą zafascynowana jest też żona producenta, która zacznie z nim niebezpieczną grę w kotka i myszkę w świecie wirtualnych chat-roomów. Niewinne zabawy szybko nabierają drugiego dna, a bohaterowie stawiani są w niewygodnych dla nich sytuacjach.

Film więcej obiecuje niż rzeczywiście dostarcza. Bohaterom brakuje głębi, pełni. Relacje choć intrygujące pozostają chaotyczne, nie układają się w całość. Są też psychologicznie niedopracowane, a ten cały buddyjski sos w ogóle nie pomaga. Jedyne co jest w tym filmie prawdziwie ciekawe, to postać Roberta. Z pozoru zdaje się być bohaterem, na którym skupić ma się współczucie widza. Oto zagubiony scenarzysta, który wciąż jest w żałobie po śmierci swego ukochanego, a na domiar złego musi zapomnieć o swoich zasadach, jeśli chce osiągnąć sukces w Hollywood. Jednak pod koniec staje się postacią niezwykle dwuznaczną, pełną mroku. Choć zaprzecza, jego siłą napędową jest rozbijanie rodzin, a wręcz obdarowywanie śmiercią. Na początku to on zdaje się być ofiarą: Elaine bawi się nim w sposób jak najbardziej niemoralny, a Jeffrey wykorzystuje swoją pozycję, by zaciągnąć go do łóżka. Jednak koniec końców, to on ich wykorzystał i zniszczył. Coś mi mówi, że w jego poprzedniej relacji z Malcolmem i jego siostrą również było podobnie. To sprawia, że cała sympatia do niego wyparowuje (zwłaszcza jeśli widziało się alternatywne zakończenie). I dzięki Robertowi jest to mimo wszystko film, którego nie skreślam tak całkowicie.