Może właśnie o to chodzi w tym filmie, że wszyscy bagatelizują objawy i zrzucają na alkohol? A później tłumaczą schizofrenią lub chorobą psychiczną, gdy tak wcale nie jest.

Brzmi jak cos co moze sie realnie wydarzyc, w polsce lekarze maja takie podejscie do pacjenta, zeby jak najszybciej dal kase prywatnie i nie zawracal gitary. W wiekszosci wypadkow mozesz uslyszec 2 diagnozy "panikuje pan" albo "teraz to juz za pozno".

Wiem, że twój wpis jest stary i pewnie już nawet nie pamiętasz filmu, ale trochę nie rozumiem zarzutów. Jakby były do innej historii. 
Tam  nikt nie bagatelizował objawów. Wręcz przeciwnie. Zaangażowali się wszyscy z rodziną włącznie, chociaż rzecz dotyczyła dorosłej, samodzielnej osoby, a amerykańska mentalność nie jest tak opiekuńcza i ingerująca w sprawy dorosłych dzieci przez rodziców, jak polska.
Po prostu długo nie mogli znaleźć przyczyny. I świetnie pokazano mechanizm upraszczania przez lekarzy i sprowadzania wszystkiego do choroby psychicznej. Co skrzywdziło prawdopodobnie wielu ludzi. 
Na przykład głośny był przypadek kobiety chorej na boreliozę, której też wmawiano chorobę psychiczną, co kosztowało ją kilka lat, pogorszyło stan zdrowia i utrudniło leczenie właściwej choroby, bo zdążyła się rozwinąć w kolejne stadia.
Szef? Ona zaczęła nagle zachowywać się dziwnie, wcześniej była bez zarzutu. Ba! Jak to nazwała jej koleżanka była ,,pupilką szefa''. Była w tej pracy ceniona i lubiana, a szef był w porządku, i chciał jej dać szansę, widząc że coś jest nie tak.
To nie jest jakaś niesamowita postawa w korporacjach tego typu. Różne rzeczy bywają wybaczane, gdy pracownik jest ceniony. A gdy nie jest potrafi wylecieć pod byle pretekstem.
Nie bardzo rozumiem też czemu ma służyć ten dramatyzm- ,,lepiej bym się bawił sprzątając pokój''? I to usilne zniechęcanie do filmu... Dziecinada!
Przecież jak film ci się aż tak nie podobał, było wyłączyć i wziąć się za sprzątanie, zamiast marudzić ile to czasu straciłeś- aż półtorej godziny(!):O
Mnie np. ten film zaskoczył bardzo pozytywnie. Spodziewałam się cienkiego filmiku do obejrzenia jako zapchajdziurę, a tu całkiem dobry, wciągający film, zwracający uwagę na poważny problem, z którego wielu nie zdaje sobie sprawy. 
Zaskoczyła mnie też główna aktorka. 
Myślałam, że  będzie kiepska. Na początku jej gra mnie drażniła, do tego te usta. Nie pasowała mi na zdolną, młodą dziennikarkę, tylko na naiwną dziunię, panienkę insta, której celem życiowym jest zostać wag czy coś na kształt. 
Z biegiem fabuły dawała coraz lepszy popis aktorski. Najpierw przestała drażnić, a potem przekonała. Uwielbiam takie zaskoczenia i przełamania początkowego stereotypowego myślenia, które nie zdarzają się przecież często. Brawo dla tej dziewczyny! Jej się to ze mną udało.