Brytjska komedia z serii UP, osadzona w epoce i miejscu szczególnie atrakcyjnym, bo w
Pompejach w przededniu wybuchu Wezuwiusza. Inne filmy o ostatnich dniach Pompeii skupiały
się na sensacyjnej intrydze, nie mającej de facto nic wspólnego z wulkanem. Również tutaj
wybuch następuje bez zapowiedzi i dopiero w finale, jednak intencje filmowców były inne. Nie
interesowały ich wątki dramatyczne, lecz komiczno-erotyczne. Co prawda komizm wysuwa sie
na plan pierwszy, sprowadzając erotyzm do samego gagu, ale mimo wszystko jest tu na co
popatrzeć, na przykład na Madeleine Smith, która jako Erotica (!), rozpustna córka rzymskiego
senatora, nader chętnie zrzuca szatki, odsłaniając powabny biust. Występuje tu zresztą więcej Rzymianek,
nie wiedzących co to pruderia. Bohaterem i narratorem jednocześnie (zwracającym się
bezpośrednio do kamery, co przekreśla jakikolwiek realizm) jest Lurcio (Frankie Howerd),
niewolnik, któremu przez przypadek wpada w ręce lista spiskowców, planujących zamach na
cesarza Nerona. W myśl sentencji "kto pomnaża wiedzę, pomnaża cierpienia", Lurcio nie ma od
tej pory ani chwili spokoju, wpada z deszczu pod rynnę, coraz w to nowe tarapaty. Przy okazji
przeżywa przygody, choć nie ze wszystkimi - trzeba oddać sprawiedliwość scenarzystom, że
zachowali nieco prawdopodobieństwa i nie kazali np. patrycjuszce iść do łóżka z niewolnikiem...
Chyba że uprzednio przebrał się za kogoś z wyższych sfer.
UP POMPEII jest chwalony przez zwolenników komedii brytyskiej, którzy oceniają go znacznie
wyżej niż serial pod tym samym tytułem. Czy miałbym szansę przetrwać cały serial, w to szczerze
wątpię, nawet gdyby co jakiś czas pojawiała się w nim Madeleine Smith. Film nie jest zły, ale
straszliwie się zestarzał. Jeśli nie jesteśmy nastawieni sentymentalnie, jak Anglicy, którym
zapewne podczas oglądania przypomina się młodość, będziemy obojętni i lekko znudzeni.
Ponadto wszystko wygląda tak umownie, z bezustannym mrużeniem oka do widza: "Tak
naprawdę nie jesteśmy w Pompejach, tylko udajemy". Wkurza mnie taka postawa. Historyczne
komedie to prawie że oksymoron, ale jeśli już, to najlepiej szukać ich u Włochów, którzy mieli w
tej materii nieco więcej doświadczenia.