Też mam takie odczucia po obejrzeniu filmu, że najbardziej podły z tych wszystkich (anty)bohaterów był właśnie facet od alarmów. W pełni podzielam Twoją opinię, iż obraz ten, pomimo że powstał znacznie wcześniej niż historia z Fritzlem wyszła na jaw, przedstawia podłoże tego typu koszmarów. Ważna jest tu ostatnia scena, w której upośledzona umysłowo dziewczyna skacze nocą przed zamkniętymi bramami domów, na co one reagują automatycznym włączeniem świateł. Jest to podkreślenie cechy, która łączy wszystkie postacie czyli zamożności, skupiska domków jednorodzinnych - sporego, ale zarazem potwornie anonimowego, gdzie prawdziwe oblicze ukazanych w filmie antybohaterów poznajemy dopiero za ścianami ich domów.
Reżyser nie stara się ukrywać tych patologii, łagodzić ich różnymi zabiegami - wykłada kawę na ławę, przez co film jest w dużej mierze paskudny. Ale czy ludzie nie potrafią być paskudni?
Recenzja z „Kina” dotyczącą dzieła Ulricha Seidla nosiła tytuł „Pokręceni” i jest to dość trafne określenie osób, które reżyser nam pokazał, tyle że na usta ciśnie się podobne, lecz znacznie mocniejsze słowo na „P”.

Z jednej strony popierdoleni a z drugiej normalni. Dlatego od razu pomyślałem o takich samych osiedlach i ich mieszkańcach w czasach nazistowskich. Bo to jest w dużym stopniu specyfika austriacko niemiecka, chociaż większość z tego, co w filmie było pokazane oczywiście ma charakter uniwersalny i mogłoby zdarzyć się wszędzie