Masz rację, poetyka tego obrazu jest wręcz niewyobrażalnie cudowna, hipnotyzująca. Jedyną rzeczą, która strasznie uprzykrzała mi odbiór była niestety muzyka - wg. mnie jest naprawdę fatalna. Po pewnym czasie nie wytrzymałem i puściłem sobie na odtwarzaczu Pendereckiego, co sprawiło, że końcowe doznania... łał; )
Jest jeszcze jedna rzecz, dla której uwielbiam ten film [kryć się, SPOJLER!!!], otóż okazuje się, że możliwe jest nakręcenie dzieła, które zachwyca, działa przesyconego magią i mrocznym klimatem, arcydzieła wręcz, które - dobrze się kończy! Tak, to, że cała trójka bohaterów ratuje się z pożaru wcale nie jest zakończeniem kiepskim; wręcz przeciwnie - ostatnia scena, z welonem i gwiazdami (?), jest naprawdę... aż dreszcz przechodzi (;

Raz jeszcze, i raz jeszcze: cudowny film!

nie bylo sufitów, ponieważ pierwszy raz pojawiły się one w Obywatelu Kanie, do którego nakręcenia Welles użył szerokokątnego obiektywu (kąt widzenia zwiększyl się, więc i sufity musiały być widoczne). Wcześniej na sufitach wisiały lampy :) taka ciekawostka.