Tytuł ten zaliczam do kanonu świetnie zrealizowanych filmów wojennych. Nie mówiąc już o tym, że pierwsze skrzypce poza przerażonym narodem niemieckim gra sam Hitler, który tak bardzo ukochał ten lud, że w swoim szaleństwie pociągnął go aż na samo dno moralności. Ludzka twarz Adolfa Hitlera może niektórych razić w oczy, tym bardziej jeśli było się przyzwyczajonym jedynie do tego Hitlera z karykatur i jego płomiennych przemówień. Niemniej nie jest to obraz wybielony.
Film jest tragiczny i pokazuje to co czasami Zachód, ale i my Polacy ignorujemy - dramat Niemców. Tych samych, którzy wstali z kolan po upokarzającym traktacie wersalskim, którzy wierzyli, że dzięki swojemu wodzowi opanują całą Europę i staną się nadludźmi. Brzmi to jak mrzonki szaleńca albo bardzo naiwnego marzyciela. I takim jawi się w "Upadku" Hitler. Jako marzyciel, który po raz kolejny styka się z okrutną rzeczywistością a jego cele zostają zniweczone w pył. Widzimy jak krzyczy, jak się śmieje, jak płacze i chociaż chcemy go ciągle nienawidzić, ta wizja zostaje zachwiana. Hitler jako garbiący się pięćdziesięciolatek, niekiedy zachowujący się jak dziecko nie rozumiejące dlaczego dalej nie może bawić się w swoją wojnę, powoduje u widza litość. Może i wymieszaną z obrzydzeniem. Gdzieś tam koło niego kręci się uśmiechnięta i rześka Eva, stanowiąc zupełną opozycję do obrazu upadającego Hitlera. Dla niej to też osobista tragedia. Kocha człowieka, którego nienawidzi cały świat. Kocha człowieka, który możliwe, że nie odwzajemnia w pełni jej uczucia. Przy tym jego imperium się wali, a ona nigdy niezainteresowana polityką, młoda i naiwna, nie wie jak może temu zaradzić.
Jednak oczywistym jest, że to nie Hitlera, czy nawet Evy Braun ma nam być żal. Naród Niemców, który terroryzował Europę sam teraz zostanie skrzywdzony i mnie to nie wprawiło w żadną chorą satysfakcję. Strach wynikający z bombardowań, z nadciągającej Armii Czerwonej oraz padających oddziałów wojskowych, a przede wszystkim zbliżającej się śmierci wzbudza ponownie we mnie litość. I dla tych, którzy palą ostatnie dokumenty świadczące o ich zbrodniczej działalności, jak i dla tych, którzy wytrwale starają się odeprzeć wroga. Ten strach jest przytłaczający, a wojna pokazuje swoje ohydne oblicze.
Wojna to rozgrywka szachowa pomiędzy generałami i przywódcami państw, którzy żonglują losami swoich obywateli tak lekką ręką, że powoduje to jedynie złość. "Upadek" pokazuje, że każde imperium upadnie, a tym bardziej takie wybudowane na krwi i kościach niewinnych ofiar. Wszystko oprawione wagnerowską estetyką potęguje jedynie uczucie smutku i żalu.